Hoi Allemaal,

Een van de laatste verhalen is alweer in aantocht want de laatste 2 weken breken helaas al aan. We hebben weer een ontzettend drukke week gehad. Iedereen die denkt dat we vakantie vieren hier, vergeet het maar!!Het is flink aanpoten hier!

Maandag: Vandaag zijn we bij de hospice geweest. We hebben de meisjes in bad gedaan, lekker op het gemak met wat speelgoedjes in het water en iedere keer maar drie meisjes te gelijk. Zo is het geen lopende band werk, want als de care mothers het doen lijkt het daar wel op.

In de middag zijn we terug naar de Pep geweest, met de hoop of onze mandjes van afgelopen zaterdag er nog zouden staan. En ja hoor, we hadden geluk! Ze stonden nog mooi klaar voor ons, dat scheelde weer een hoop werk! Nog even de laatste spullen gekocht en op naar huis! Samen de tas dragen want hij was toch wel ontzettend zwaar haha!

Thuis hebben we een begin gemaakt om alles bij elkaar te zoeken, dit is ook nog een hele klus!

Dinsdag: Vandaag zijn we een dagje op de hospice gebleven omdat de zuster ziek, daarom kunnen we nu ook nergens heen. Op de hospice hebben we foto’s gemaakt met alle drie de groepen kinderen omdat, we hier kaartjes van willen maken voor onze dag op 4 juni.

Na het werk op de hospice zijn we met Chris bij een aantal kinderen op huisbezoek geweest in Rammulotsi. Erg indrukwekkend om te zien hoe deze kinderen leven. Bij de kinderen binnen gekeken, en ja dan sta je toch wel even met een mond vol tanden! Onze badkamer is nog groter.

Eerst zijn we bij Kanenelo geweest, bij haar merkte we gelijk het verschil met van hoe zij is als ze op de hospice is en hoe ze thuis is. Op de hospice is ze heel speels, knuffelig en druk, zodra we in Rammulotsi aankwamen was ze heel gesloten en stil, ze durfde je bijna niet aan te kijken. Wat jammer dat ze thuis geen kind kan zijn. Aangekomen bij haar huisje kwam haar grote zus aangelopen, we hebben hier even binnen mogen kijken. Een huisje kan je het eigenlijk niet noemen, het is meer een hutje van golf platen. Er staan binnen twee bedden en een mini aanrechtje.We hadden voor haar een cadeautje meegenomen, een setje kleren. We hopen dat ze hier blij mee zal zijn.

Hierna zijn we op bezoek geweest bij Masabata, op de hospice een heel stil en verlegen meisje. Wij vragen ons vaak af wat er in haar hoofdje allemaal om zal gaan. Bij haar huis aangekomen zagen we al verschil met het vorige. Dit was een normaal huisje met keukentje, woonkamer en slaapkamers. Ze woont hier met haar oma, zus en broer. Haar vader en moeder zijn overleden aan Aids. Ook heeft haar grote zus hiv/aids. Oma liet zien hoeveel medicijnen zij hiervoor moet slikken, niet normaal voor z’n klein meisje. Oma vind het moeilijk om hierover te praten. Ook zie je dat oma erg ongerust is over haar kleinkinderen en haar uiterste best doet om goed voor ze te zorgen! Ook voor Masabata hebben we een cadeautje meegenomen, van haar zelf kwam weinig reactie. Maar wat was oma hier blij mee, ze was erg ontroerd. Ze heeft ons geknuffeld en heel vaak bedankt. Dit zijn dan toch de momenten waar je het voor doet, om iemand met zoiets kleins, zo blij te maken!

Ook zijn we op bezoek geweest bij Kethiwe, dit meisje kenden we niet omdat ze nooit op de hospice is. Toch wilde we haar opzoeken omdat we hadden gehoord dat ze erg ziek is. Hier aangekomen konden wij onze ogen gewoon niet geloven! Zo klein, dit is voor ons echt ondenkbaar! Wij konden aan Kethiwe niet zien, of ze echt ziek was ja of nee. Het kan ook zomaar zijn dat de moeder niet de moeite neemt om haar naar de taxi te brengen. Hier heeft Chris ook met haar over gesproken dus we hopen dat dit een positief effect heeft. Hier hebben we ook een cadeautje afgegeven, maar kregen we weinig reactie. Helaas zagen we geen enkele emotie.

’s Avonds hebben we gezellig samen gekookt voor Lynette en Gerald. Twee grote schalen vol met lasagne. En wat hebben we heerlijk zitten eten! Onze kookkunsten werden zeer gewaardeerd! Hierna nog lang aan tafel zitten kletsen met Lynette, over de cultuurverschillen en Rammulotsi. Het verschil tussen de zwarte en blanken.

Woensdag: Vandaag zijn we een dagje vrij geweest en dit hebben we goed benut want we zijn naar de leeuwenfarm geweest. Dit is hier 20 minuutjes vandaan. Hier leven z’n 80 leeuwen, dit is om te zorgen dat de leeuwen niet uitsterven. Soms worden ook leeuwen terug geplaatst weer in het wild. Daarom wordt er ook gezorgd dat ze wild blijven en niet te mak worden.In een auto kwamen we lang verschillend leeuwen, soms kwamen ze erg dichtbij! We hebben zelfs een cheeta kunnen aaien, omdat zij aan een halsband zat en dan is ze erg tam!Aan het eind kwamen we bij de welpjes, deze waren ongeveer 5 oud. Hier hebben we even mee zitten spelen, en natuurlijk verschillende foto’s meegemaakt.

’ s Middags zijn we naar een weeshuis in Rammulotsi geweest. Hier had Lynette ons over verteld. Hier woont een oude oma die voor 12 kinderen zorg. Zij betaald dit allemaal van haar eigen pensioentje want ze krijgt geen geld van de staat. Erg arm dus! De kinderen slapen met 8 kinderen op 1 kamer en dan met 2 op een matrasje. Dit kun je geen eigenlijk geen matrasje noemen want een deken is zowat nog dikker. Wij hebben besloten om met ons overgebleven geld hun te gaan helpen, ze hebben dit erg hard nodig en wij zijn blij dat we dit kunnen doen.

Donderdag: Vandaag moeten we afscheid nemen van onze lieve lieve Afrikaanse mama want zij en Gerald gaan vandaag voor vijf weken op vakantie naar de UK. Hier komt Gerald vandaan en hier wonen zijn kinderen nog. Wat zullen we ze gaan missen want het zijn echt geweldige mensen! De laatste twee weken zal Anna (de huishoudster) voor ons zorgen, zij blijft hier ook slapen zodat wij niet alleen zijn. Ook kunnen we altijd terecht bij de zoon van Lynette. Dus geen zorgen hoor lieve mensen!

Hierna zijn we naar de hospice geweest, de zuster was weer beter dus we konden weer op pad! Vandaag gaan we de thuiszorg in Afrika is bekijken. Als eerste zijn we bij een man geweest die hiv/aids heeft. Die man verwaarloosde zichzelf erg, hij wil geen hulp. De zuster vroeg of wij hem konden helpen met wassen, maar dit wilde hij niet. Dit was ook duidelijk aan zijn huid te zien, die was helemaal wit uitgeslagen, nog nooit gewassen volgens mij!!

De pedicure was bezig om zijn nagels te knippen.. gadverdamme dit was echt verschrikkelijk vies om te zien. We zijn wel wat gewend ondertussen maar dit was toch echt een toppunt.. bahbah!!

Ook hebben we even rondgekeken in het huis van de man, hij woont hier met 2 zoontjes. De moeder is ook al overleden aan hiv/aids. Maar wat was het hier binnen een bende! De zuster vertelde dat ze weleens zijn huis opruimen en schoonmaken maar dat hij dit niet waardeert en dat het 2 dagen later weer een zwijnenstal is.

Hierna zijn we naar een vrouw geweest waar we vorige week ook geweest waren. Maar nu moesten we haar helpen verzorgen. Pfoeh wat stonk het hier vreselijk binnen! De lucht van de urine en ontlasting ontging je hier niet.. Deze mevrouw moest gewassen worden, we kregen gelukkig wel handschoenen aan, 2 over elkaar en dicht geknoopt. En Ankie en ik mochten haar wassen terwijl 6 andere vrouwen toekeken. De vrouw deed alsof ze niet veel kon, daar werd ze dan ook flink op aangesproken door de zuster. Later vertelde de zuster dat de vrouw niet zo ernstig ziek is en het wel makkelijk vind al die hulp, maar ze moet zoveel mogelijk zelf gaan doen. Bij het draaien kregen we gelukkig wat hulp, ze trekken en duwen hier maar een beetje. We hebben hier onze tips voor gegeven maar hier werd helaas niets meegedaan.

Dit gaat echt zo anders als in Nederland, gewoon niet te vergelijken.. Ze ligt op een matrasje op de grond dus ergonomisch werken was het zeker niet! Dit voelde wij ook goed aan onze rug. Zo wassen en verzorgen gaat dus echt niet!! Want ben ik blij dat dit in Nederland allemaal een stuk beter is geregeld.

Vrijdag: Vandaag op de hospice een fotoshoot gehouden met de care mothers. We wilde graag een foto met alle vier de care mothers maar daarna wilde ze nog een foto met ons apart, met ons samen en ga zo maar door. Wat hebben we gelachen!

In de middag zijn we weer naar de Pep geweest, ja ze zagen ons alweer aankomen en begonnen alweer te zuchten haha. Vandaag gaan we kleren kopen voor de kinderen in het weeshuis in Rammulotsi. Een setje kleren en een warme jas. Want ja het kan hier ook koud worden.

Dit was nog een heel gepuzzel omdat we de kinderen niet kennen en niet gezien hadden. We hadden alleen de namen en leeftijd. We hopen daarom maar dat we het allemaal zo goed mogelijk gegokt hebben en dat we een goed resultaat hebben. Thijs opgebeld of we zaterdag naar het weeshuis konden om dit af te gaan geven.

’s Avonds weer gezellig een avondje naar de bar geweest, en het was deze keer ook best wel druk dus erg gezellig. De shotjes en drankjes gingen er daarom goed in!!

Zaterdag: Vandaag bestaat onze dag uit inpakken voor het weeshuis. Eerst nog maar naar de winkel want we hadden niet genoeg inpakpapier. We zijn eerst samen met Anna naar de supermarkt geweest, het is het einde van de maand dus weer erg druk op straat met zwarte mensen. Bij een straat was het wel heel erg druk. Eens kijken wat daar aan de hand is, toch zijn we wel een beetje ramptoeristen..

We zagen politie en ambulance staan en er was een lintje getrokken tussen twee bomen. Daar lag een wit laken..

Ankie en ik wilde liever een andere route nemen want we vertrouwde dit niet. Anna zei dat het veilig was omdat we met haar waren (Anna is een zwarte vrouw). Anna vroeg aan de kijkende mensen wat er aan de hand was. Er was net een zwarte man vermoord!!

We liepen verder en zagen zelfs zijn voeten nog onder het laken uit komen. Aan Anna wat vragen gesteld, hoezo gebeurt dit op klaar lichte dag, is dit normaal, hoe wordt dit gedaan en waarom gebeurt dit??!!

Ze vertelde dat dit vaker voor komt, en ook welleen zonder rede. Mensen zien het gebeuren maar doen niks. De politie wordt gebeld maar die komt altijd te laat.

Het is bizar dat dit zomaar kan!

De terugweg van de supermarkt even een andere terugweg genomen want het was toch wel erg spannend. Ik was hier erg van onder de indruk, waarom en hoe kan dit!?

Door naar de Pep, het was hier heel erg druk en dit keer hoefde we maar weinig te hebben. Wel heel veel inpakpapier dus daar staan we dan met onze handen vol in de rij. Gelukkig viel deze keer de stroom niet uit en konden we eindelijk na een half uur afrekenen.

Na huis en snel de laatste dingen inpakken voor het weeshuis. Later zitten wachten op Thijs maar hij was wat laat dus we beginnen maar vast met de cadeautjes inpakken voor de hospice. Uiteindelijk komt Thijs niet meer een hebben we van 14:00 uur tot 19:00 constant inzitten pakken. Maar hierna waren we gelukkig zo goed als klaar en hebben we alle 60 setjes met kleren al ingepakt.

’s Avonds lekker kunnen ontspannen met een filmpje die we gezellig hebben gekeken met Hennie en Etienne. Ook hebben we eindelijk biltong geproefd. Dit is gedroogd rauw vlees, en is een lekkernij voor ’ s avonds.

Op zich was het best lekker maar het was erg hard en dit moet je volgens mij leren eten want ik had na één stukje al wel genoeg op. Hier zijn ze er allemaal gek op!

Zondag: Vandaag zouden we met Etienne naar de kerk in Viljoenskroon gaan, maar toen we net goed wakker waren kregen we een berichtje dat dit niet doorging.. voor niks dus zo vroeg die wekker!!Nog lekker even kunnen blijven liggen, maar niet meer kunnen slapen helaas.Afgesproken om vanmiddag naar het weeshuis te gaan met Thijs. ’s middags eerst heerlijk in de zon gelegen. En wachten op bericht van Thijs om te gaan. Helaas vandaag mislukt het weer en kunnen we weer niet gaan. Verder heel de dag niks gedaan en lekker geluierd.

Deze week hebben we dan eindelijk onze dag waar we zoveel voor hebben geregeld, we hopen dat het donderdag een mooie en leuke dag gaat worden. We gaan vieren dat het hospice 10 jaar bestaat en hopen dat er nog vele jaren bij zullen komen!

Dit was mijn verhaaltje van deze week weer!

Tot volgende week xxxx heeel veel liefs vanuit Viljoenskroon