Hoi allemaal,

Mijn ene laatste verhaal is alweer in aantocht, want wij gaan deze week onze laatste week helaas alweer in. Wat is de tijd toch ontzettend snel gegaan! Deze week nog extra veel gaan genieten van de kindjes, de leefwijze hier en alle leuke mensen.

Maar eerst hier nog even mijn belevenissen van afgelopen week.

Maandag: Op maandag zijn we weer met de zuster mee geweest naar de township. We zijn bij de ‘vieze’ man geweest om hem nog een keer proberen te wassen. Toen we daar aankwamen was het ontzettend druk, ik denk wel 10 mensen aan het werk. Ze waren heel het huis aan het schoonmaken, al de kleren enz. Het huis zag er ook in een keer heel anders uit dan die week eerder. De man was weggelopen toen hij had gehoord dat hij gewassen moest worden. Zijn zoontje was wel thuis en die waren 2 mannen aan het wassen. Het was een jongetje van 10 jaar, je zou denken dat hij zichzelf wel kan wassen. In een teiltje werd hij gewassen. Wij moesten een schort en handschoenen aandoen om te helpen. Maar waarom helpen, ze zijn hem al met zijn tweeën aan het wassen, beetje overdreven toch? Nou daar staan we dan toe te kijken, jongetje helemaal naakt en durft niemand aan te kijken. Ontzettend zielig, maar we moesten kijken! Uiteindelijk wordt er een schaar gehaald en Ankie maakt nog de grap tegen mij dat ze zijn haren gaan knippen. Helaas bleek dit echt waar te zijn, met een gewone huis – tuin en keukenschaar. Te gek voor woorden, het kind zat op bed te rillen van de kou, zijn haren werden geknipt en ondertussen werden zijn voeten gewassen.

Nou hierbij heb ik echt mijn ogen uitgekeken, zijn voeten werden gewassen met een steen! Echt niet normaal gewoon! Wij hebben ook gezegd dat het echt niet normaal is, maarja wat doe je als je daar staat, je spreekt de taal niet, het is 10 tegen 2, dat krijgen wij nooit gewonnen. Uiteindelijk zagen we zelfs dat zijn voet bloeide van het schuren. Eindelijk klaar met wassen, ja ze hebben ongeveer een half uur gedaan over het wassen van zijn voeten.

Daarna waren wij aan de beurt om te helpen, we moesten het kindje insmeren met kokos crème. Nou dit hebben wij geprobeerd om zo liefdevol mogelijk te doen, want wij vonden dat hij dit wel verdiende. Hij zal vast ook maar weinig liefde van zijn vader krijgen. Proberen onder het smeren het jongetje aan te kijken maar helaas, hij kijkt alleen naar beneden en durft ons niet aan te kijken. Daarna de broek aan want een onderbroek had hij niet, en naar buiten om de rest van de haren te doen.

Even later kwam de man ook weer thuis, hij kon er nu niet onderuit en hij moest gewassen worden. Gelukkig was het voor ons lunch tijd en gingen we naar huis. We moesten van de zuster wel even kijken toen hij zich aan het uitkleden was. Bah wat was ik blij dat ik hem niet hoefde te gaan wassen, heel zijn huid zat onder de schilfers en zijn onderbroek was ook niet erg fris meer om te zien. Dit wassen laten wij heel graag aan iemand anders over.

Na onze lunch zijn we met de zuster naar een traditional healer geweest. De zuster had voor ons een jonge vrouw uitgekozen zodat de communicatie niet z’n probleem zou zijn. Want het Engels kunnen we nog wel wat van maken, maar het Soetous niet. Toen we daar aankwamen hoorde we een hoop gezang en getrommel. Het was die dag ervoor feest geweest en de drank die over was waren ze nu lekker aan het opdrinken. De vrouw zei dat we mee moesten gaan kijken maar van de zuster mocht dit niet, het was niet veilig voor ons om hier tussen te komen.

Nadat we onze schoenen uit hadden gedaan mochten we met haar mee in het hutje, hier moesten we op een matje gaan zitten. Ze vertelde ons dat ze geen mensen beter kan maken maar dat ze hun dan door stuurt naar een medisch centrum. Wel (probeert) ze de pijn te verlichten en problemen zoals ruzies enz te verhelpen.

Om 16:00 zijn we met Thijs naar het weeshuis in Rammulotsi geweest om onze cadeaus te gaan geven. Daar aangekomen werden we al vol verwachting aangekeken want ja we komen daar toch opeens met drie grote tassen vol met cadeaus aanlopen. Dit is iets wat de kinderen totaal niet gewend zijn! De kinderen werden zoveel mogelijk bij elkaar geroepen want sommige waren nog ergens buiten. Helaas waren niet alle kinderen er, maar wel bijna allemaal.

Eerst de cadeautjes uitgedeeld, even op de foto en dan uitpakken maar. Dit moest heel voorzichtig gebeuren want ja dat cadeaupapier kun je toch weer gebruiken om de schoolboeken te kaften zodat deze netjes blijven. De kinderen waren erg verbaasd om te zien wat ze kregen, je kon aan de gezichten zien dat ze blij waren maar ze uiten dit niet. We kregen weinig reactie van ze. De oma heeft ons wel een aantal keer bedankt.

’s Avonds met mijn ontzettend lieve familie zitten Skypen, nou hier kwam alleen maar kletspraat uit.. dit mis ik dus echt niet hé lieve zussen!! En ja speciaal voor jullie zet ik dit er nu in omdat jullie dat zo graag willen J

Dinsdag: Vandaag hadden we om 08:00 met Chris afgesproken, hij zou ons bij Lynette thuis ophalen en dan naar Rammulotsi brengen bij een taxi plaats voor de kinderen zodat we de kinderen mee konden ophalen met de taxi. Nou wij wachten en wachten.. we zijn ondertussen wel gewend dat Afrikanen geen haast hebben.. 25 minuten te laat kwam Chris dan eindelijk aan.. Nog door Rammulotsi gecrost maar natuurlijk waren we al te laat.. de kinderen waren al op de hospice. Morgen dan maar poging 2.

Vanmorgen hebben we ons dagje doorgebracht op de hospice. We hebben vandaag de baby’s in bad gedaan. Dit hebben lekker op ons gemakje gedaan, want we hebben toch tijd genoeg ;) De ochtend kan soms anders erg lang duren als je niets te doen hebt. We zijn graag bezig, want alleen maar dat zitten met de kinderen is niets voor ons.

’s Middags zijn we weer naar de kliniek in Rammulotsi geweest, hier was deze middag helaas niet zoveel te doen maar we werden wel aan het werk gezet om alvast was spuiten klaar te maken. Ondertussen gezellig met zuster Elize zitten kletsen, we vertelde haar over onze dag die we donderdag gaan organiseren en dat we het idee hadden voor clowns maar dat dit niet gelukt was. Zij bracht ons op het idee om dan zelf clown te gaan spelen, wat slim.. hier hadden we zelf niet aangedacht.

Zo gezegd zo gedaan, de zuster heeft ons na het werk bij de feestwinkel afgezet en wij gaan clowns spullen shoppen!

Woensdag: Vandaag dan onze poging 2 om met de taxi mee te gaan. staan we weer netjes om 08:00 en wat denk je Chris komt weer 20 minuten te laat. Helaas weer niet gelukt! Vandaag hadden we afgesproken om met de kinderen cupcakes te gaan bakken voor onze dag morgen.

Er zijn vandaag 33 kinderen en we hebben 3 pakken dus dat gaan we in groepjes van 11 kinderen doen. We zoeken vast 11 kinderen uit en laten die hun handen wassen. Daarna zetten we tafeltje in het midden met stoeltjes er omheen. We proberen elk kind iets te laten doen, het ene kind klotst het ei en het andere kind gooit het in de bak. Tot nu toe gaat het allemaal nog goed.

Dan moet er de muffinmix bij en gemixt worden.. de kinderen komen om de bak heen staan en Ankie begint met mixen, met een elektrische mixer.. de helft spat er over heen. Daarom denk ik dat ik met de geniale oplossing kom om dit met onze handen te doen.. Nou had ik dit maar niet gezegd.. alle kinderen gingen met hun handen in de bak en het werd een grote smeerboel.. De kinderen zaten er van top tot teen onder, het zat op de muur, de grond.. Wat een drama!

Nou hup die handen gaan schoonmaken en verder gaan ze maar toekijken want dit gaat zo niet werken, ik was er al weer helemaal klaar mee!! Maar gelukkig heb ik Ankie nog en die probeert en dan toch nog het beste van te maken.

Het beslag werd in de cakevormpjes gedaan en wij dachten nou hup die oven in.. Nou aan die cakevormpjes heb je hier dus ook niks want die zakken gelijk naar beneden. Daarom hebben we al het beslag maar in een grote cakevorm gedaan en dan maken we er maar een cake van! Hopen dat dit wel goed gaat!

De eerste cake zit in de oven en dit duurt toch wel erg lang, de kok denkt ons helpen maar helaas een paar minuten laten ziet onze cake zwart! De andere cake in de oven en de kok probeert een andere stand van de oven uit, nou dit was helemaal geen goed idee, de keuken vol met rook en weer een zwarte cake.

Daarom zijn we ’s middags maar langs de bakker gegaan en hebben daar twee heerlijke grote taarten gekocht. We hebben hier nog met chocolade opgeschreven ; Hoera hospice 10 jaar! Nu lijkt het toch net of we deze taarten zelf hebben gemaakt!

’s Middags hebben we de hospice alvast versierd want dat scheelt morgen weer een hoop werk. Ankie heeft 100 ballonnen opgeblazen en ik knoopte ze bij elkaar en heb ze opgehangen.

’s Avonds alle spullen klaar gezet zodat we hopelijk morgen niets vergeten.

Donderdag: Vandaag dan eindelijk de dag waar we zolang naar uitgekeken hebben. Helaas waren lang niet alle kinderen er maar dit kwam omdat het slecht weer was en dan hebben de ouders geen zin om ze naar de taxi plaats te brengen. Maar dat mag onze pret niet drukken.

Nog even snel buiten alles versierd en dan hop naar binnen om ons klaar te maken. Terwijl de kinderen zaten te eten hebben wij ons verkleed en geschminkt. Nog even wachten op Hilda ( zij zit op kantoor) want die wilde hier graag bij zijn om foto’s te kunnen maken. Alle kinderen werden naar buiten geroepen en daar kwamen wij dan aan lopen, eerst wat verbaasde gezichten maar al snel begonnen ze te zwaaien en te roepen. Na heel wat high five’s uit te delen, geknuffeld en gerend te hebben met de kinderen zijn we onze schmink spullen gaan pakken. Het is tijd om de kinderen te schminken. Terwijl de rest aan het spelen is buiten, kunnen ze bij ons om de beurt geschminkt worden, dit vinden ze allemaal erg leuk!

Om half 11 naar binnen gegaan om de taart uit te delen aan de kinderen, care mothers en het andere personeel. Wat zaten ze hier van te genieten! Daarna binnen nog maar even verder gaan schminken want het is buiten behoorlijk koud vandaag! Het is vandaag maar 13 graden! Tegen etenstijd zijn we ons weer gaan omkleden, het was wel weer genoeg geweest voor deze clowns! Wat was het leuk om de kinderen daar zo van te zien genieten, blij dat we dit gedaan hebben!

Als middageten hebben we voor de kinderen een keer wat anders geregeld dat wat ze normaal krijgen. Lekker friet met een broodje hotdog! Nou dit ging er wel in bij de meeste kinderen! Na het eten is het bedtijd voor de kinderen en gaan wij naar huis om lekker even te gaan lunchen. Afgesproken met Hilda dat zij ons om 13:45 weer ophaalt want met al die cadeaus naar de hospice lopen gaat hem niet worden!

Zoals afgesproken staan wij netjes op tijd klaar, maar voor de verandering staan we weer 10 minuten te wachten! Hup alle tassen in de auto en op naar de hospice! Daar worden de kindjes net wakker, dus snel de schoenen aan en luiers verschonen.

Alle kinderen mochten bij elkaar komen zitten en zaten vol verbazing te kijken naar wat er toch allemaal in die grote tassen zat. Met behulp van de care mothers alle kinderen hun cadeautje gegeven. Ja veel namen kennen we nu al maar de meeste kinderen hebben 3 namen en dan wordt het toch nog welles lastig als er een stuk of 5 kinderen Palesa heten. Maar gelukkig kennen de care mothers de kinderen goed en weten ze allemaal wie wie is.

Bij het geven van de cadeaus verschillende keren op de foto en dan wachten de kinderen in de andere ruimte tot iedereen zijn cadeautje heeft. Daarna nog met zijn alle op de foto en toen kwam de taxi al dus moesten de kinderen helaas snel hun cadeautjes uitpakken.

Gelukkig hebben wij een geslaagde dag gehad!

’s Avonds lekker 2 film gekeken en geluierd na z’n drukke dag!

Vrijdag: Vandaag maar een kort dagje op de hospice want om half 12 worden we verwacht bij Gladys . Als we op de hospice aankomen, komen de kinderen gelijk vol trots naar ons toe! Bijna alle kinderen hebben hun nieuwe kleren en schoenen aan! Wat is dit leuk om te zien en wat geeft ons dit een geweldig gevoel!!

Lekker heel de morgen geknuffeld en gespeeld met de kinderen. Ook geleerd van de care mother hoe ze hier hun kinderen dragen. Dit kun je zien op de foto in mijn fotoalbum van deze week.

Half 12 waren we dan bij Gladys, zij heeft een beautysalon aan huis. Nou wij gaan ons is even lekker laten opknappen voordat we weer naar huis gaan! Lekker mijn nagels laten doen, hier heb ik toch zeker wel 1.5 uur voor gezeten,maar het was zeker de moeite waard! Ik ben ontzettend blij met het resultaat! Daarna kozen we ervoor om een voetverzorging te doen. Eerst was Ankie aan de beurt, lekker met beenmassage en nagelverzorging en al erbij.

Nadat ik ook mijn voetverzorging gehad had, was het tijd om onze wenkbrauwen te laten doen. Ankie ging als eerste liggen en dit was vol met spanning want eindelijk ging ze deze confrontatie aan. Ze vond het dus 10x niks! Alle spullen werden klaar gezet en dan gaat het toch beginnen. Wax er op en harsen maar.. AAAH ze gilde het uit want dit deed pijn! Nou lekker zeg ik moet hierna ook nog.. Gelukkig was het het resultaat waard!

Nu ben ik aan de beurt, zo relaxt mogelijk ging in liggen en eigenlijk viel het mij allemaal best wel mee. Ja als ze de strip er af trekt doet het wel even zeer maar ik had daarna nergens meer last van! En ook bij mij was het resultaat goed!

Vrijdagavond weer diep onder de dekens film zitten kijken want ja het is hier erg koud! Ze kennen hier geen verwarming dus binnen is het net zo koud als buiten.. Overdag is het nu rond de 14 graden en ’s nachts rond het vriespunt.. wat mis ik mijn elektrische deken zeg!!

Zaterdag: Vandaag niet zoveel op de planning staan. Eerst een poging gedaan tot uitslapen, maar ik was weer om 7 uur wakker! Nog lekker lang blijven liggen en rond half 10 lekker gaan ontbijten. Daarna hebben we de ochtend gevuld met een rondje door Viljoenskroon, wat boodschapjes gedaan, winkeltjes bekeken en naar de markt van een kerk geweest.

Aan het eind van de middag werden we verwacht op het feest van Etienne want hij was afgelopen week jarig. Flink wat kou zitten lijden en daarom maar dicht tegen de bbq aangekropen. Niet normaal hoeveel vlees ze hier bakken.. eerst wordt al het vlees gebakken en dan rond 22:30 gaan ze is een keertje eten. Nou dit is niet onze manier van bbq’en en ik blijf toch onze Nederlandse bbq stukken beter vinden!

Zondag: Om 09:00 weer met Etienne afgesproken want we gaan vandaag naar de kerk in Viljoenskroon. Deze kerk was een stuk minder leuk dan in Rammulotsi maarja hebben we dat ook weer gezien hé. We kwamen al te laat binnen want Etienne dacht dat de dienst om half 10 begon maar hij was dus al om 9 uur begonnen. Ach dat geeft hier allemaal niet, je kan hier gewoon in en uit lopen.

Daarna lekker in de zon gezeten want het was vandaag gelukkig weer lekker weer, dus nog even een poging doen tot bruin worden! En nu vanavond zitten we dan lekker onder de gaskachel in de Laba onze blog te schrijven. En wat denk je, ja het zal is niet er moet toch iets spannend gebeuren. Stipt 20:00 uur valt de stroom uit en we zijn maar met z’n tweeën thuis. En het duurt deze keer een aantal minuten voordat de aggregaat aan gaat. Daar zitten we dan in het donker, met elkaars handen vast! Helden dat we zijn!! Gelukkig ging het licht weer aan en kunnen we rustig onze blog afschrijven.

Dit was mijn lange verhaal van deze week weer. Onze laatste week gaat nu weer beginnen en die zal vooral in het teken staan van nog veel knuffel met alle lieve kinderen van het hospice en het inpakken van onze koffers. Ja hier maken wij ons al ongeveer 6 weken druk over. Gaat het allemaal wel passen, wat moeten we nog snel opmaken en wat laten we hier..

Vrijdagavond vliegen we weer terug naar het hopelijk zonnige Nederland.

Daarom zal mijn volgende blog op maandag verschijnen want nu zijn Ankie en ik de zondag helaas niet meer samen en gaan we dit maandag op school samen afsluiten. Wat zal ik mijn lieve vriendinnetje gaan missen!

Veel liefs vanuit Viljoenskroon! Xxxx