Hoi allemaal,

Eindelijk is het dan zo ver! Lang hebben we er op gewacht, maar op 17 september zijn we dan toch echt vertrokken naar Ghana.

De week voordat ik weg ging bestond vooral uit uiteten gaan, spullen in orde maken en inpakken, slaapkamer opruimen en schoonmaken en afscheid nemen van iedereen. Want ja, 3 maanden is toch wel lang!

Zaterdagochtend is het dan zo ver, nadat we gezellig nog met elkaar hadden zitten ontbijten zijn we om half 11 richting Schiphol gegaan. Gelukkig ging dat allemaal erg vlot en waren we ruim op tijd. Onderweg al contact gehad met Tessa en zij was al iets eerder als ons op Schiphol. We hadden afgesproken bij de incheckbalie en al snel hadden we elkaar gevonden.

En dan begint het weer hoor, de koffers wegen en ja ik was er al bang voor, ik had 1 kilo te veel. Toch nog maar wat achter laten dan. De keuze was snel gemaakt en toen kon ik mijn koffers laten insealen, dit voor alle zekerheid, want ja het is en blijft toch Afrika hé.

Het inchecken was zo gebeurd, daarna zijn we gezellig nog met z’n alle koffie wezen drinken en daarna kon het echte afscheid beginnen. Dit blijft toch altijd een lastig moment, dan besef je toch dat je je lieve familie 3 maanden niet gaat zien.

Nadat we lekker nog even bij de Mac hadden gegeten (dit zullen we vast moeten missen in Ghana), was het al tijd om richting het vliegtuig te gaan. Hier vielen we gelijk al op, er waren vooral donkere mensen en misschien 10 blanken.

Na een comfortabele reis van ruim 6 uur kwamen we aan op Accra, via een trap uit het vliegtuig en met een bus werden we naar de aankomsthal gebracht. Hier begon het al hoor, we moesten een immigratie papier invullen en aangezien iedereen dit moest doen was het één en al drukte en wij begrepen totaal niet wat we moesten doen haha. Daarom maar hulp gevraagd aan een vrouw die daar werkte en toen was het zo gebeurd, hup door naar de douane. We merkte gelijk dat dit op Afrikaans tempo ging, man wat moesten wij lang wachten! Maar we zijn veilig binnen gekomen, hierna kwamen we in de hal waar onze koffers binnen komen. Er staan al veel koffers op de grond klaar en wij maar zoeken en wachten op onze koffers. Als een van de laatste kwamen ze pas op de band. Wij als Hollandse meiden dachten zelf onze koffers mee te gaan sjouwen, maar gelijk kwamen er 2 mannen naar ons toe dat ze voor ons een karretje gingen regelen.. Fijn dachten wij, maar dit was niet zomaar hé, ze moesten daar natuurlijk wel wat geld voor hebben. En aangezien wij erg opvallen kunnen we er niet onderuit komen. We moesten nog wel zelf onze karretjes duwen, maar ze liepen mee tot aan de uitgang tot we ze wat gaven, maar aangezien wij nog geen Ghaneese cedi’s op zak hadden hebben we ze maar 2 euro gegeven.

Buiten stond Toontje op ons te wachten, zij is een Belgische vrouw die al 9 jaar in Accra woont. Merel was een uur eerder als ons aangekomen, zij is een Belgische die ook als verpleegkundige hier op dezelfde projecten als ons gaat werken. Een uur nadat wij waren aangekomen, kwam Alisha aan. Zij is een Nederlandse vrijwilligster en gaat op de school en in het weeshuis werken.

Nadat we geld gewisseld hadden zijn we richting ons verblijf gegaan voor de komende 2 nachten. We sliepen bij een gastgezin, die woonde in dezelfde straat als Toontje. Tijdens de rit hier naar toe zag je gelijk de mega grote verschillen, een heel groot verschil met Nederland, maar ook weer met Zuid-Afrika. Dat beeld had ik natuurlijk nog in mijn hoofd, maar hier is het nog zoveel meer armer en primitiever.

Nadat we lekker hadden geslapen zijn we opgehaald door Toontje, samen met het Belgische stel Tim en Elise. Tim gaat werken bij de micro kredieten en Elise op school bij de crèche en kleuterklas.

Nadat we lekker bij Toontje buiten hadden gezeten, en jawel in de schaduw want het was erg warm, zo rond de 35 graden, zijn we samen met 2 kennissen van Toontje de stad gaan verkennen. Zij hebben ons alle belangrijke en waardevolle gebouwen/plaatsen en monumenten van de stad laten zien. Nadat we dit gezien hadden zijn we naar het strand gegaan. Heerlijk even uitwaaien na een warme dag in de stad. Hier gezellig een tijdje wat zitten drinken met z’n alle. ’s Avonds zijn we tegenover Toontje in een restaurant wezen eten, dit was ook erg lekker!

En ja toen wilde ik toch wel even lekker douche, dit doe je dus met een emmer en koud water. Ja hier zal ik nog erg aan moeten wennen, want zoals mijn familie wel weet, douche ik het liefst 2x per dag en dan zo warm mogelijk! Dat gaat hier dus niet lukken de komende 3 maanden! Helaas! Dan maar aanpassen hé!

Aangezien we de volgende dag om 5 uur opgehaald zouden worden, zijn we op tijd gaan slapen. Na een goede nachtrust zijn werden we opgehaald met een busje die ons allemaal naar het busstation in Accra bracht.

Dit ging allemaal aardig vlot en toen kon onze reis van ruim 12 uur beginnen. Veel geslapen, naar buiten gekeken, gelezen en slechte Ghaneese films gekeken die aanstonden in de bus, maar we hebben het overleefd. Op het busstation van Tamale werden we opgewacht door Bash. Hij is samen met Sylvester onze contactpersoon hier. Na 15 minuten rijden kwamen we aan bij ons verblijf voor de komende 3 maanden. Dit gaan wij wel volhouden hier, prima kamer en badkamer en een fijne tuin waar we lekker kunnen zitten.

En wat denk je? Komen wij aan in Tamale, begint het gelijk kei hard te regenen, en dit heeft de hele nacht + de volgende ochtend aangehouden. Het regenseizoen is dus nog in volle gang, maar warm is het ook zeker!

Dinsdag hebben we in de ochtend veel informatie gehad over de regels en allerlei dingen hier. In de middag zijn we onze fietsen gaan ophalen, want dat is ons vervoersmiddel hier voor de komende maanden. En aangezien ik in Nederland vrijwel nooit meer fiets, zal dit wel weer wennen worden. En dat helemaal in een ‘dorp’ van een half miljoen inwoners.

Dit was dan ook heel wat op de terug weg, met z’n 6’en achter elkaar in een lange rij proberen wij door het drukke verkeer heen te komen. Wat is dit wennen zeg, koeien, schapen geiten, heel veel brommers, auto’s, mensen die lopend zijn of op de fiets, alles gaat hier door elkaar heen. Stiekem mis ik het rustige Veen nu al een beetje.

Ook zijn we nog wat wezen drinken erg, gezellig en lekker, maar dan moet je toch ook een keer naar de wc. En een gewone wc kennen ze hier op de meeste plekken niet. Je hebt dan 4 muurtjes waar je dan zo overheen kan kijken en een goot langs de rand waar je dan met z’n alle gehurkt staat de plassen haha. Dit is toch wel even wennen. Wij zijn daarom even verder gaan kijken naar een wc en vonden een hokje, wat wij dachten dat een wc hokje was, maar dit bleek dus een douche te zijn. Hiervoor kregen wij later op ons kop van een man die daar liep haha. Sorry dit zijn dingen waar we nog erg aan moeten wennen.

Woensdag kregen we djembe les, wat ook erg leuk was om mee te maken. Na de lunch zijn we naar de lokale markt gegaan en daar hebben we onze ogen uitgekeken, wat is dit vies en druk zeg! Je kan er echt van alles kopen, van geitenkoppen tot stof voor kleding. Om 15 uur zijn we naar de compound gegaan hebben daar een rondleiding gekregen van Sylvester. Wat is dit een verschil met thuis, leven in een hutje, zonder elektriciteit of iets. Ook sylvester woont hier en bij hem thuis gingen fufu maken, dit is een traditioneel gerecht wat veel gegeten wordt in Ghana. Nou ik weet wel dat dit voor mij de eerste en de laatste keer was dat ik het heb gegeten. Het is soort deeg wat je doopt in je pindasoep en dan eet je het op. Ik kan je vertellen dat dit proeft naar een grote, taaie kauwgombal met wat zandkorrels. Heel vies! Gelukkig kregen we thuis nog lekker noodlessoep van onze kok Bob.

Donderdag hebben we een hele rustige dag gehad, we zijn met z’n 3en naar het ziekenhuis geweest. Dit is nog best een eind dus ik weet al wel dat ik elke dag voldoende beweging ga krijgen hier! Hier zijn we z’n 10 minuten binnen geweest en toen konden we weer vertrekken. We weten alleen nog maar dat we maandag mogen beginnen en dat we elke week van maandag tot woensdag daar gaan werken. Er zijn 4 verschillende afdelingen in het ziekenhuis waar we elk 3 weken gaan werken. Ik ben heel benieuwd!

Op de terugweg even langs een supermarktje geweest en wat wasmiddel gekocht en thuis zijn we aan het wassen gegaan. Wat ja dit moeten wij hier zelf doen, en jawel dit doen we met de hand.

Een vrouw die hier ook vaak is heeft het ons uitgelegd hoe hun dat doen, maar dat is makkelijker gezegd als gedaan zeg! Wat een werk! Misschien zijn wij er aan het eind van deze 3 maanden net zo handig is als hun?! Aan het eind van de middag zijn de andere vrijwilligers vertrokken naar hun gastgezinnen, Tessa en ik zijn de enige die in de lodge verblijven.

Vrijdag is de dag dat we gaan werken op de EHBO post bij de Kidz Active School, in de tijd dat de kinderen pauze hebben komen ze allemaal naar ons toe. Sommige komen echt voor een kleinigheidje maar willen pas weggaan als we er naar gekeken hebben en er een pleister op zit, andere kinderen komen echt aan met vieze wonden. Maar dat kan ook bijna niet anders, veel kinderen lopen hier op blote voeten of op slippertjes en dan al dat vuil en zand wat daar bij komt en geen middelen om het te verzorgen maakt dat het er niet beter op.

Helaas heeft het vrijdag echt de gehele dag geregend en aangezien we om half 1 alweer met de yellow yellow werden opgehaald hebben we de rest van de dag echt niks gedaan. We spelen hier veel spelletjes met z’n alle, iets waar ik ook erg aan moet wennen, omdat wij thuis geen spelletjes spelen en omdat ik daar eigenlijk ook niet echt van hou haha, maarja je moet wat hé!

Zaterdag, pff wat een dag, wat voelde ik me beroerd! Heel de dag ziek op bed gelegen en niks gedaan. De rest van de groep was de stad in gegaan om de stad te verkennen maar ik bleef liever op de kamer met de airco aan. Dat is iets prettiger als in die warmte buiten.

Zondag nog erg slap en misselijk, weinig eetlust maar gelukkig voel ik me weer wat beter. Om 10 uur zijn we met Bob (onze kok) naar de kerk geweest. Hier in het noorden van Ghana is 90% moslim en de rest christen. Hij had ons uitgenodigd om met hem mee naar de kerk te gaan. Een katholieke dienst, iets wat ik niet gewend ben en waar ik dus ook niks van begreep haha. Ruim 2.5 uur hebben we daar gezeten, het duurde wel erg lang!

Daarna ergens in een restaurantje wezen lunchen met z’n alle, ik had een sandwich besteld maar al bij het zien daarvan begon mijn maag alweer te protesteren. Het eten wil nog niet echt lukken.

En nu zit ik hier dan op zondag avond al mijn belevenissen tot nu toe op te schrijven. Ik hoop dat het gaat lukken om regelmatig iets te gaan plaatsen op mijn blog want dat is altijd maar even afwachten hier met het internet.

We hebben hier namelijk geen wifi, maar maken gebruik van een Ghaneese simkaart en kopen dan internet om dat er op te zetten. Dit kan je dan ook koppelen aan je computer, maar dat moet ik nog even uitvinden.

Om het makkelijk te maken schrijf ik hier onder gewoon even verder met mijn verhalen. Op maandag zijn we gestart in het ziekenhuis. Wat een groot verschil is dit zeg! Ik heb ervoor gekozen om mijn eerste 2 weken op de Female Ward te gaan werken. Maar bij werken denk ik aan iets te doen hebben, en dat is iets wat ze niet graag doen hier.

Om even kort uit te leggen hoe het zit ; De familie draait voornamelijk op voor de zorg, ook als je in het ziekenhuis ligt. Als wij in Nederland werken, helpen we de mensen met wassen, zo nodig eten geven, medicatie geven etc. Maar dat wordt hier door de familie gedaan.

De mensen worden ook echt alleen maar geholpen waarvoor ze zijn opgenomen. Zo was er deze week een vrouw op de afdeling die werd opgenomen vanwege malaria, maar ze had ook een grote wond op haar been. In Nederland zouden wij dit dan behandelen, hier wordt er niet eens naar omgekeken en ze hebben er ook geen materiaal voor op de afdeling.

De handelingen die ik tot nu toe heb gezien zijn katheteriseren (ook totaal niet volgens het protocol wat wij kennen), en infuus plaatsen. Als iemand binnenkomt krijgen ze gelijk een infuus, de verpleegkundigen schrijven medicijnen voor en de familie wordt naar de apotheek gestuurd om alles te halen. Als alle spullen er zijn kan het infuus worden aangesloten. Wederom dus dag en nacht verschil met Nederland. Dit is allemaal nog wel erg wennen!

We werken daar op maandag tot woensdag van 08:00 tot 14:00 uur en ik kan je vertellen dat dit echt lang zat is, het grootste gedeelte van de tijd zit je op je stoel voor je uit te kijken om dat er niks gebeurd. Dit is helaas echt anders dan wat ik me had voorgesteld dus daar moet ik nog erg aan wennen.

Er was afgesproken dat we op donderdag mee zouden gaan helpen in de kliniek voor vrouwen, maar we hebben te horen gekregen dat dit project niet meer doorgaat. Daarom zijn we vandaag naar de Kidz Active School geweest om daar weer de wondjes van de kinderen te verzorgen.

We kijken allemaal uit naar komend weekend want dat gaan we een tripje maken naar de Kintampo watervallen, monkeytown en project Hand in Hand.

Benieuwd wat we hier allemaal weer gaan beleven!?

Ik zal het je in mijn volgende blog vertellen!

Heel veel liefs,

Elise