Hoi allemaal,

Alweer eventjes geleden, maar hier is dan toch mijn 2^e blog. Ik zal verder gaan bij waar ik was gebleven. Zoals jullie wel hebben gelezen ik mijn vorige verhaal moet ik nog erg wennen, ook dit is nu nog steeds.

Het eerste weekend van oktober zijn we op pad geweest. Hier keken we allemaal erg naar uit! Helaas voor mij, maar ook nu kun je niet plannen of je je fit voelt ja of nee. En dat met het vooruitzicht dat we een busreis van ruim 4 á 5 uur gaan maken. De rit met de yellowyellow naar het busstation was al een hele belevenis, een man die totaal niet kan rijden en zeker niet wist hoe het schakelen werkte! Toen we aankwamen op het busstation wilde hij 10 cedi hebben voor het kleine stukje, dat is voor hier dus best een bedrag. Bash ging in discussie met hem en binnen 30 seconden was iedereen erbij aanwezig om zich ermee te bemoeien. Uiteindelijk die man toch maar zijn geld gegeven, maar dit ging niet van harte!

En dan is het maar wachten tot de bus gaat vertrekken, want dat gaat allemaal niet zo makkelijk als bij ons in Nederland. Een grote oude, verrotte bus, die helemaal volgestampt wordt, dat je zo dicht op elkaar zit dat je nauwelijks kan bewegen. En hij gaat pas rijden als hij helemaal vol zit. Hier hebben we dus ruim 1.5 uur op zitten wachten.

Daar gaan we dan, nog even tanken en we kunnen gaan! Een en al, gehobbel, gezweet en gepuf maar we hebben het overleefd.

In Kintampo aangekomen opzoek naar een trotro die ons richting Hand in Hand brengt waar we deze nacht zullen overnachten. Zo gevonden en nu gelukkig ook zo vertrokken. Na nog ruim een half uur met de bus een nog 15 minuten lopen kwamen we aan bij Hand in Hand.

Hand in Hand is een project dat opgericht is door Nederlanders (wat ook wel te zien is), hier verblijven geestelijke en lichamelijke gehandicapten kinderen die door hun ouders zijn achtergelaten of die de zorg daar laten voor hun kinderen, maar dat ze daar dan nog wel langs komen. Heel mooi om te zien!

Hartelijk ontvagen en gelijk zichtbaar dat wij hier niet de enige blanken zijn. Leuk huisje om te verblijven en ’s avonds in het restaurant kregen een we een bord spaghetti. Dit zag er echt heerlijk uit, maar helaas wilde mijn maag het nog niet aan om iets te gaan eten.

Na nog wat met elkaar gedronken te hebben, en natuurlijk een spelletje gespeeld te hebben, ben ik lekker vroeg mijn bedje ingegaan. En wat heb ik heerlijk geslapen, helaas net iets te lang, want het was de bedoeling dat we om 7 uur ’s ochtends met de kindjes rondjes zouden gaan lopen (één van de dagelijkse bezigheden), maar ik werd pas na 7 uur (fit en wel) wakker. De rest van de groep is wel geweest, en daar ben ik later maar bij gaan kijken.

Tijdens het ontbijt begon het opeens erg hard te waaien, en ja, dan weet je hier al genoeg! Het begon kei en kei hard te regenen. Dit past niet bij onze planning, want vandaag wilde we naar de apen en de watervallen gaan.

Na heel lang gewacht te hebben en het bleef maar regen, contact opgenomen met Bash wat we nu moesten doen. Overleggen met de organisatie in Nederland en wachten op antwoorden, ondertussen is de halve dag al voorbij, de wegen waren te slecht om ergens naar toe te gaan. Dus was voor ons de keuze gemaakt, we blijven gewoon een nachtje langer en maar hopen dat het morgen wel lekker weer is! Dit was gelukkig zo! Na de zondag de hele dag niks gedaan te hebben, waren we blij dat we maandag iets konden gaan doen. Op tijd vertrokken zodat we ook weer op tijd die dag in Tamale zouden aankomen.

Op weg naar de apen was het wel duidelijk waarom we hier gisteren niet naar toe konden gaan, wat een weg! Daar aangekomen werden we ontvangen door de gids die ons zou rondleiden, hij had wat bananen bij zich en het was net of de apen het roken! Steeds meer apen werden zichtbaar, en we mochten ze om de beurt een stuk banaan geven! Leuk om mee te maken dat een aap zo uit je hand komt eten!

Na een uur rijden, zijn we aangekomen bij de watervallen. Een ‘toeristische’ plaats maar wij waren de enige die daar waren in een groot park. Bij de poort zitten een paar mannen te slapen, die even wakker worden zodat wij naar binnen kunnen en daarna gaan ze weer lekker terug liggen. De waterval was leuk om te zien, maar daarmee was het ook wel gezegd. Het was een grote waterval, maar ook natuurlijk erg vies, zoals alles in hier in dit land.

De terugweg naar Tamale was gelukkig een stuk aangenamer als op de heenweg. Een trotro, die gelukkig niet zo volgestampt werd als de bus op de heenweg, bracht ons naar Tamale. Het eerste gedeelte was niet fijn omdat we erg dicht op elkaar zaten en dit totaal niet comfortabel was. Gelukkig ging de man van onze bank er na ongeveer een uur al uit en konden we lekker zitten. Dit is wel vol te houden zo!

Aan het eind van de middag weer veilig en wel aangekomen in de lodge. Deze avond zijn er ook 4 nieuwe vrijwilligers aangekomen, die ook allemaal een aantal weken zullen blijven.

Dinsdag en woensdag zal ik maar even samenvatten in één stukje. De wc, mijn bed en de airco waren mijn beste vrienden. Deze dagen dus ook niet naar het werk in het ziekenhuis geweest. Iets wat ik eerlijk gezegd niet zo erg vond.. Samen met Tessa en Bash gesprek gehad over het vervolg van onze projecten omdat we het ziekenhuis allebei ook echt niet meer zien zitten.

Donderdag en vrijdag zijn we naar de Kidz Active School geweest om daar weer de wondjes van de kinderen te verzorgen. Alle kindjes die ook maar een klein sneetje hebben komen al langs voor een pleister. Maar er zijn ook zeker een aantal kinderen, waarbij het nodig is dat ze elke dag de juiste verzorging voor de wonden krijgen. Daarom afgesproken met elkaar dat we de dagen een beetje gaan verdelen zodat er vaker iemand van ons aanwezig is om de zorg te kunnen geven.

Afgelopen weekend, plannen genoeg maar weinig uitgevoerd. Vrijdagmiddag voor het eerst van m'n leven naar een voetbalwedstrijd geweest! En dat doen we dan natuurlijk wel in stijl, shirt en bandje gekocht en gaan maar! Dit was een kwalificatie wedstrijd voor het WK. Ghana tegen Uganda! Wat een belevenis om mee te maken! Wat een drukte en kabaal zo dat die mensen uit hun dak kunnen gaan! Helaas bleef het 0-0!

Zaterdag heel de dag een beetje geluierd met z’n alle en in de schaduw onder de boom gezeten omdat het aardig warm was.

Zondag was het plan om de hele dag naar het zwembad te gaan. Maar zoals je al wel weer kunt raden, heeft het zondag natuurlijk wel de hele dag geregend. Daarom tussen de middag wezen lunchen bij Wooden. Een restaurant waar veel blanken komen eten. Het zag er heerlijk uit, en het rook ook echt heerlijk. Een crispy burger met friet en salade was mijn keuze. Maar het lijkt wel alsof mijn maag al begint te protesteren als die weet dat ik ga eten.

Zo graag als ik in Nederland eet en waar ik veel lekker vind is dat hier nog een probleem helaas.

De verdere zondag weinig meer gedaan en op maandag weer naar de Kidz Active School geweest om de kindjes te helpen. De werkdagen zijn hier helaas echt maar halve dagen. Echt Afrikaans, begin van de middag ben je klaar en de rest van de dag heb je niks meer te doen.

Gelukkig hebben we na veel contact met Bash en Naomi, duidelijkheid gekregen over het project waarvoor we hier eigenlijk heen wilde. Er zijn verschillende scholen in de buurt waar we langs kunnen gaan om daar de wonden van de kinderen te gaan verzorgen. Dit zullen we gaan doen met alle spullen die we ingezameld hebben. Zo zullen ze dus goed gebruikt worden en kunnen wij ook eindelijk met een goed gevoel aan de slag hier.

Vandaag (dinsdag) zijn we daar dus mee begonnen. Op de eerste school waren we meer dan welkom! Er werden 3 stoelen en een tafel voor ons klaar gezet en met 5 tegelijk kwamen de kinderen langs. Dit ging goed tot de pauze, toen kwam iedereen tegelijk en wilde ze allemaal geholpen worden.

Bijzonder om te zien dat hier nog regelmatig traditionele manieren gebruikt worden om de wonden te verzorgen. Hoeveel kindjes we hebben geholpen was niet te tellen, maar het waren er heel erg veel!

Ook hier waren de cultuurverschillen duidelijk zichtbaar, kinderen worden gewoon om het kleinste al geslagen met de stok. Voor ons erg vervelend om te zien, maar hier is het blijkbaar heel gewoon.

Dinsdag is de dag dat we met alle vrijwilligers eten in de lodge en vandaag is het Fire Festival in dit gebied van Ghana. Wat dit allemaal inhoudt, ik heb geen idee ;)

Dus we zullen zien wat deze avond ons gaat brengen..

Vandaag over 10 weken zal ik weer thuis zijn! Stiekem kijk ik hier soms wel alweer een beetje naar uit, wat het lekkere eten mis ik toch wel!

Heel veel liefs en een dikke kus voor jullie!