Een herinnering om nooit te vergeten!

Hoi allemaal,

Hier is alweer mijn allerlaatste blog over mijn mooie tijd in Ghana. In deze blog zal ik jullie nog vertellen hoe onze laatste week is verlopen. Een week van afscheid nemen, genieten,cultuur en natuur snuiven, en mijn familie weer in de armen kunnen sluiten.

Woensdag 14 december

Deze dag zullen wij beginnen met het afscheid nemen van de eerste 2 scholen. Een raar moment omdat het nu toch echt bijna weer voorbij is. Op de school hebben we eerst alle kinderen nog geholpen, zoals altijd weer een grote chaos. Nadat we hier mee klaar waren hebben we het EHBO setje gegeven aan het hoofd van de school. Hij was hiervoor ontzettend dankbaar. Gelijk werd er iemand van de oudste kinderen aangewezen die voortaan de wondjes moest gaan verzorgen.

Een foto mag natuurlijk ook niet ontbreken, eerst met het hoofd op de foto, met 2 leerlingen erbij, de oudste klas en later nog héél veel kleine kindjes! Het is echt een foto geworden van ; Zoek de salaminga’s. Heel veel donkere hoofdjes en daartussen zitten ook nog ergens 2 witte hoofden. Erg leuk om te zien! In de middag zijn we nog even de stad in geweest om de laatste spullen te kopen en voor de laatste keer een drankje te gaan drinken. Op deze plek hebben we de afgelopen 3 maanden uren doorgebracht. Weer iets om afscheid van te nemen!

Donderdag 15 december

Wakker worden met buikpijn, dat is iets wat je sowieso niet wilt, maar helemaal niet op je laatste werkdag in Ghana. Ow wat voelde ik me weer beroerd zeg! Toch maar even meegegaan naar de laatste 3 scholen om daar afscheid te nemen. Afgesproken om vandaag geen wonden te verzorgen omdat alle scholen vandaag voor 11 uur sluiten i.v.m. de komende vakantie.

Overal werd ontzettend dankbaar gereageerd op het EHBO set, en zijn we duizendmaal bedankt voor de afgelopen tijd. Op de laatste school werden we helemaal in het zonnetje gezet. Daar mochten we bij de laatste vergadering van het jaar blijven zitten, hierin werd van alles besproken etc. maar ook wij werden zeker niet vergeten. Een aantal keer werd er gezegd wat wij betekend hadden voor de school en hoe dankbaar dat ze ons waren voor het goede werk wat we hadden gedaan.

Na de vergadering wilde wij eigenlijk gaan, maar dat mocht nog niet want ze hadden nog iets voor ons. Als cadeau kregen we allebei 2 mooie stukken stof en een mooi certificaat! Een geweldig cadeau dus! Heel bijzonder om dit te krijgen terwijl je weet dat ze het geld ook zoveel beter hadden kunnen gebruiken voor de school.

Dit was op de school zonder dak, die toevallig deze week een dak heeft gekregen van de overheid. Gelukkig hoeven de kinderen nu niet meer in de brandende zon te zitten. Na het afscheid nemen van de kinderen, de leraren en onze ‘aanstaande mannen’, zoals ze zichzelf noemde, zijn we naar huis gegaan. Thuis aangekomen ben ik lekker naar bed gegaan want ondertussen voelde ik me steeds misselijker en beroerder worden. Helaas kon ik deze keer ook niet mee gaan lunchen, hier baalde ik natuurlijk flink van want we zouden lekker pizza gaan eten bij Taco Rabama.

Vrijdag 16 december

Gelukkig voel ik me vandaag weer wat beter. Vandaag is iedereen vrij omdat de kerstvakantie is begonnen. Omdat het onze laatste dag in Tamale is hebben we besloten om lekker naar het zwembad te gaan. Ook hebben wij de mensen die de afgelopen 3 maanden voor ons gezorgd hebben uitgenodigd om mee te gaan. Dit vonden ze natuurlijk hartstikke leuk, want zo vaak komen ze niet bij een zwembad.

Ze hebben zich dan ook de hele dag prima vermaakt! In de avond gezellig met elkaar zitten eten en na het eten was het dan toch echt tijd om onze koffers in te pakken! Wij dachten dat we dit zo gedaan hadden omdat we toch plaats genoeg hadden omdat we nu een koffer over hadden want alle wondzorgmaterialen zijn natuurlijk op gegaan. Maar niets bleek minder waar, de hele avond zijn we bezig geweest om alles zo in te pakken dat de koffers de komende dagen niet meer te veel open hoeven en natuurlijk moeten alle souvernis ook veilig aankomen in Nederland.

Nadat we afscheid hadden genomen van Mister Bob en Youssif zijn we richting ons bed gegaan. Toch een raar idee hoor, onze laatste nacht hier. En dan gaat de wekker ook nog eens op een onmogelijke tijd! Om 4 uur want om kwart voor 5 zou de taxi er zijn om ons naar het busstation te brengen.

Zaterdag 17 december

Na een korte en wat onrustige nacht begon onze reis. Gelukkig was de taxi deze keer echt op tijd en konden we bijna vertrekken. Nog even afscheid nemen van Muza en Lativa (die vlug haar bed werd uitgeroepen door haar vader), nu gaan we deze stad toch echt achter ons laten.

We moesten om 5 uur op het busstation zijn omdat de bus om 6 uur zou vertrekken. Maar het zou Ghana niet zijn als dit niet zo was, uiteindelijk vertrokken we om iets over 7 uur. Rond 14 uur kwamen we aan in Kumasi, de stad waar we moesten overstappen op een trotro om verder te gaan naar Cape Coast. Gelukkig kregen we hier gelijk een taxi die ons naar de plaats bracht waar de trotro vertrok, en binnen 10 minuten zaten we in de trotro op weg naar Cape Coast. Wij hadden gedacht dat dit een reis van ongeveer 2.5 uur zou zijn, maar dat was natuurlijk weer even anders.

Om half 3 vertrok de trotro en rond half 8 waren we pas in Cape Coast. Nou je kunt wel geloven dat wij helemaal gaar waren, we wisten niet meer hoe we moesten zitten, hadden honger en waren er helemaal klaar mee! Maar gelukkig maakte het verblijf alles goed! Heerlijk nog een paar dagen genieten aan het strand!

Toen we bij de receptie waren kregen we te horen dat de kamer die we geboekt hadden niet vrij was, maar omdat we 2 weken geleden al geboekt hadden kregen we een andere kamer. En wat voor iets! Een prachtig hutje aan het strand! Super gaaf! We hoorden het geluid van de zee in onze hut! Heerlijk gewoon! Duizendmaal beter als al die geluiden in de stad! Nadat we onze ogen hadden uitgekeken zijn we lekker wat gaan eten. Wederom ook aan het strand, wat is dit een gave plek!

Zondag 18 december

Nadat we ontzettend lekker hadden geslapen werden we iets later wakker dan dat onze planning was. We hadden afgesproken om om 8 uur te gaan ontbijten zodat we deze dag naar Kakum park en Cape Coast Castle konden gaan. Maar omdat we pas om 9 uur wakker werden en daarna nog op ons gemak hadden zitten ontbijten hebben we besloten om vandaag naar Kakum park te gaan en dan morgenvroeg naar Cape Coast Castle.

Omdat het op zondag haast onmogelijk is om met een trotro naar Kakum te gaan hebben we besloten om een taxi te nemen. Hier betalen we dan wel iets meer voor, maar het is 10x makkelijker. Na een rit van ongeveer 3 kwartier kwamen we aan bij Kakum Park, dit is een mooi regenwoud waar je via hoge touwbruggen doorheen kunt lopen! Heel leuk om een keer gedaan te hebben! De mooie uitzichten en alle mooie geluiden die je hoort, Geweldig!

Rond 2 uur waren we weer terug bij het resort en besloten we lekker even naar het strand te gaan. Lekker geluierd en een cocktail gedronken. Heerlijk om onze geweldige 3 maanden zo af te kunnen sluiten.

Maandag 19 december

De dag dat we naar huis gaan is nu toch echt aangebroken! Maar eerst gaan we nog naar het Cape Coast Castle om nog wat mee te krijgen van de geschiedenis. Dit is een slavenfort wat nog een heel eind intact is gebleven. Nou ik kan je vertellen dat dit ontzettend indrukwekkend was om te zien. In de kelders etc. gelopen waar ook duizenden slaven hebben gezeten. Dit heeft veel indruk op ons gemaakt en hier waren we dan ook wel eventjes stil van!

Weer terug bij het resort hebben we de laatste spulletjes ingepakt en uitgecheckt. Wel nog lekker even zitten lunchen daar want we hadden afgesproken dat de taxichauffeur ons om kwart voor 2 naar het busstation zou brengen.Deze man was er dus om kwart over 1 al, maar dit vonden wij wel erg vroeg en we waren nog niet helemaal klaar met eten. Toen wij om kwart voor 2 die man gingen zoeken zodat we konden vertrekken was hij nergens meer te vinden. Even bellen dus, bleek hij bij Elmina te zijn, ruim een half uur rijden bij ons vandaan. Weinig geduld dus!

Het heeft heel wat moeite gekost maar uiteindelijk hadden we rond half 3 een taxi die ons naar de trotro zou brengen die richting Accra ging. Gelukkig waren we ook hier zo vertrokken omdat we 2 stoelen extra hadden gekocht om onze koffers te plaatsen en verder waren alle plaatsen al bezet. Op naar het vliegveld! Na een lange rit met de trotro en daarna nog ruim drie kwartier met de taxi kwamen we rond 18 uur op het vliegveld aan.

Nog even van korte broek naar lange broek en van slippers naar dichte schoenen switchen en wij zijn klaar om onze koffers in te leveren en door de douane te gaan. Gelukkig ging dit allemaal erg vlot en hebben we daarna nog lekker even een bordje rijst zitten eten. Want een Mc Donalds kennen ze zelfs hier nog niet in de hoofdstad. Na een half uurtje vertraging vertrok ons vliegtuig rond 22:30 uur richting Amsterdam.

Dinsdag 20 december

Na een nacht niet geslapen te hebben kwamen we iets over half 6 aan op Schiphol. De vlucht is ontzettend snel gegaan, ondanks dat we later vetrokken zijn we ruim 20 minuten eerder geland dan dat gepland was. Toen we door de douane kwamen zag ik gelijk mijn familie al staan bij de glazen ruiten. En we hadden precies de band waar onze koffers kwamen bij de ruit dus dat was wel erg leuk! Het wachten op de koffers duurde wel erg lang! Maarja alles duurt lang als je dan toch graag naar je familie wilt.

Eindelijk waren onze koffers er en konden we die deuren door rennen en iedereen weer in de armen vliegen. Er werden wat traantjes gelaten, maar wat was ik blij om iedereen weer te zien! Dan merk je toch dat 3 maanden wel lang zijn hoor.

Afscheid genomen van Tessa en daarna nog even met de familie koffie gedronken. En ja hoor, ze hadden lekker broodjes voor mij meegenomen, met kaas en met hagelslag! Nou ik kan niet beschrijven hoe erg ik daarvan heb zitten genieten!

Hoe dichterbij we bij de parkeergarage kwamen hoe kouder dat ik het kreeg. Gelukkig hadden ze mijn winterjas en een hele grote dikke sjaal meegenomen. Maar alsnog had ik het zo ontzettend koud! Ik heb thuis dan ook de hele dag voor de kachel gezeten. Toen we thuis waren, kwamen ook mijn lieve tante en neef koffie drinken, wat was ik blij om jullie weer te zien! ’s Middags even naar m’n opa en oma en overgroot oma geweest en ook hier heb ik weer van genoten.’s Avonds zijn we lekker met ons gezin uiteten geweest, en toch heb ik heel simpel gekozen voor een frietje met satesaus en een frikandel speciaal.

Nu ik alweer een week thuis ben kan ik zeggen dat ik weer ontzettend moet wennen om weer thuis te zijn. Allereerst al om weer een heel huis en gezin om je heen te hebben. Ook het eten gaat nog niet vanzelf, het smaakt me allemaal erg goed want ik geniet van elke hap 1000x meer dan voorheen. Maar m’n maag die kan het allemaal nog niet zo aan dus ik moet niet te veel tegelijk eten en nog een beetje uitkijken met wat ik eet. Maar ook dat zal vanzelf weer wennen.

Maar die kou daar zal ik volgens mij niet snel aan wennen, het liefst loop ik de hele dag in een dikke trui en zit ik de hele dag voor de kachel. Doe mij dan toch maar dat heerlijke weer uit Ghana hoor, want dat mis ik toch wel!

2 januari zal ik weer beginnen met werken in Het Zonnelied en daar heb ik weer heel veel zin in, lekker weer normaal aan het werk en weer een normaal ritme. Voorlopig zal dit dan ook mijn laatste blog zijn, want ik weet nog niet of ik nog een keer z’n reis ga maken. Ik vind het geweldig werk om te doen en het zal ook zeker iets blijven wat ik in de toekomst graag zou willen doen, maar ik heb nu wel gemerkt dat het niet makkelijk is om voor vast in zn land te leven.Maar zeg nooit nooit!

Ik wil jullie bedanken voor jullie interesses, berichtjes etc. Het was heel fijn om te zien dat mijn blog elke keer weer heel veel werd gelezen.

Mijn tijd in Ghana zal ik nooit vergeten, het was een moeilijke begin maar uiteindelijk heb ik een prachtige tijd gehad en ben ik vele mooie en dierbare herinneringen rijker geworden.

Ik wens jullie allemaal een prachtig 2017 toe en vergeet niet te genieten van elk moment!

Bedankt allemaal en tot ziens!

Xxx Elise

Genieten van elk moment!

Hoi Allemaal,

Het laatste weekje is hier al aangebroken voor ons. Wat is de tijd toch ontzettend snel gegaan. Ik kijk er zeker naar uit om weer naar huis te gaan en om iedereen weer te zien, maar toch zal ik het hier ook echt wel gaan missen! Maar het is gelukkig nog niet zover, eerst zal ik jullie nog op de hoogte brengen van de belevenissen van de afgelopen 2 weken.

Donderdag 1 december

Vandaag een dagje alleen op pad geweest omdat Tessa zich niet lekker voelt. Deze dag eigenlijk 3 scholen, maar omdat het in je eentje toch nog best veel werk is, heb ik maar 2 scholen langs kunnen gaan. De scholen sluiten hier om 12:30 uur en ik moet zeggen dat ik het tegen 12 uur ook wel gehad had. Al die kinderen die als eerste aan de beurt willen zijn, lopen te duwen en te dringen in de ‘rij’ en dan totaal niet luisteren, dat ben je dan wel zat.

Ook wilde ik niet al te laat thuis zijn, want we gaan vandaag lunchen met de hele groep omdat dit de laatste dag is dat we er allemaal zijn. We gaan eten bij luxery. Een restaurant waar je heerlijk kan eten, een moeilijke keuze dus want er is hier veel lekkers te kiezen! Toch hoefde ik niet heel lang na te denken, want een cheeseburger met frietjes dat klonk toch wel heel aantrekkelijk! Van deze keuze had ik ook zeker geen spijt. Wat smaakte dat goed zeg! Deze middag ook afscheid genomen van Tim en Elise. Op dezelfde dag zijn we dit avontuur begonnen en nu na 3 maanden zullen ze gaan vertrekken. Vele gezellig momenten hebben we met elkaar gehad.

Vrijdag 2 december

Vandaag zijn we allemaal vrij omdat het Farmersday is. Geen idee wat het allemaal betekend, maar het is een feestdag en iedereen is dag vrij. Overdag weinig gedaan, maar ’s avonds hadden we wel iets heel leuks op het programma staan! Een Karaoke avond! Dit werd gehouden bij Taco Robama, dit is normaal een pizza restaurant, maar in de weekenden worden daar leuke avonden georganiseerd.

Nou daar gaan we dan hoor, met z’n alle in een taxi gepropt. Komen we aan bij het restaurant, blijkt er een salsa avond te zijn. Dit is niet waar wij voor komen! Er wordt ons al snel beloofd dat ze zullen gaan regelen dat er een karaoke avond komt. Nadat we onder het genot van een drankje ons hadden zitten verbazen hoe goed sommige mensen hier de salsa kunnen dansen, kwamen de eerste spullen voor de karaoke al onze kant op. Het duurde uiteindelijk ruim 1.5 uur voordat alles geïnstalleerd en geregeld was, maar dat mocht onze pret niet drukken.

Lotte mocht de avond openen, omdat ze graag (en heel mooi) zingt! Nadat er een paar aan de beurt geweest waren, kon in natuurlijk ook niet achterblijven. En als enige Brabander heb ik daarom, (lekker eigenwijs) gekozen voor een Nederlandstalig nummer; Brabant van Guus Meeuwis. Of het mooi klonk, daar zal ik maar niet te veel details van geven, maar het was wel leuk om te doen. Al met al hebben we dus een kei gezellige avond gehad!

Zaterdag 3 december – donderdag 8 december

Dit weekend en de rest van de week weinig bijzonders gedaan. Wondjes verzorgd, gezweet, wat gedronken in de stad, souvenirs gekocht, aan het onderhandelen geweest voor een heel mooi schilderij wat ik graag wil kopen maar wat ik nu nog steeds te duur vind, popcorn gegeten, gebeld met mijn 2 zusjes, en met sokken aan in sandalen gelopen. Gewoon omdat dit kan in Ghana en omdat ik gek wordt van al die muggenbulten en geen malaria wil krijgen. Ik zal jullie geruststellen, het was avond, dus donker en ik hoefde de deur niet meer uit. Dat scheelt weer wat hé!

Wel zal ik wat vertellen over woensdag 7 december want dit was een bijzondere dag. Dit omdat mijn zusje Claudia deze dag ook jarig is, maar hier in Ghana was het vooral een bijzondere dag omdat het de dag van de verkiezingen was. Al maanden leven de mensen hier naar toe, de straten, fietsen, auto’s, huizen en je kan het zo gek maar niet bedenken of er hangen posters van de partij waar mensen voor gaan stemmen. De mensen lopen in T-shirts, dragen hoofddoeken in de kleur van de partij, zingen liedjes die daar speciaal voor zijn geschreven. En deze dag mogen ze dan eindelijk hun stem gaan uitbrengen.

Het merendeel van Tamale zal op John Mahama stemmen. Hij is al 4 jaar de president van Ghana en heeft veel projecten die hij steunt in en rondom Tamale. Deze partij heet de NDC. In totaal zijn er 7 partijen die meedoen, maar het zal gaan tussen NDC en NPP. NPP is volgens de meeste mensen hier de ‘slechte’ partij. Ze beloven dingen die moeilijk waar te maken zijn.

Wij mogen deze dag ook niet buiten de poort omdat ze bang zijn dat er dingen zullen gebeuren, dit uit voorzorg omdat er in het verleden vaak erge dingen zijn gebeurd op een dag als vandaag. Huizen werden in brand gestoken, er werd gevochten en soms zelf met de dood tot gevolg. Maar goed, we hopen maar dat dit niet zal gebeuren.

Om 18 uur start de telling en dan zal de spanning beginnen. Even later kwam Lativa ons al op de hoogte brengen dat NDC ruim voorstond in de telling van Tamale. De uitslag zou de volgende dag pas bekend zijn, omdat er op een andere plaats in Ghana deze dag nog niet was gestemd omdat er wat was gebeurd. De spanning blijft dus nog eventjes hangen. Gelukkig mochten wij de volgende dag wel weer op pad en konden we gewoon ons werk weer doen. Wel werd ondertussen bekend dat de partij NPP op kop lag en dat het verschil steeds groter werd. Uiteindelijk is ook de uitslag gekomen, dat deze partij ook gewonnen heeft. In Tamale waren hier veel mensen teleurgesteld over en ‘bang’ voor wat er nu allemaal gaat gebeuren.

Vrijdag 9 december

Lang naar uitgekeken, maar nu is het eindelijk zo ver! Op naar Mole National Parc om olifanten te gaan spotten! We zijn inmiddels nog maar met z’n vieren over, dat is dus een heel verschil met een aantal weken geleden. Maar daar zal de pret niet minder om zijn hoor! Samen met Tessa, Julie en Lotte opzoek naar de olifanten.

Daarvoor moeten we nog wel eventjes op pad met de trotro. Daarom zijn we rond 9 uur vertrokken richting het trotrostation, eerst al bij de verkeerde, dus dan maar een taxi naar de plaats waar we wel moeten zijn. Daar aangekomen een kaartje gekocht en dan is het wachten en nog eens wachten tot de trotro vol is. En aangezien daar ongeveer 24 mensen in gaan, kan dit altijd wel eventjes duren. Nou dat hebben we geweten ook! Rond half 12 vertrokken we eindelijk! Op naar Damongo want nog ongeveer 2.5 uur rijden is.

In Damongo aangekomen hebben we een taxi gepakt naar Larabanga, hier is de lodge waar we een nachtje zullen verblijven. Bij de lodge hartelijk ontvangen en onze kamer toegewezen gekregen. In Larabanga staat de oudste moskee van west Ghana, dit moet je dus gezien hebben als je daar toch bent. De moskee is in 1421 gebouwd, echt al oud dus! Daar een rondleiding gehad en de geschiedenis te horen gekregen. We mochten helaas niet in de moskee, want hij is nog in gebruik. Ik vond het zeker geen mooie moskee, maar wel bijzonder om te zien. In de lodge verbleven veel Spaanse vrijwilligers, die daar in het dorp op de school werken. Met hen gezellig wat gedronken, UNO gespeeld en Lotte heeft nog gezongen terwijl iemand haar begeleide op de gitaar. Al met al een heerlijke avond dus.

Zaterdag 10 december

De nacht was daarin tegen wat minder prettig en ik durf het ook bijna niet te vertellen. Tessa en ik hebben zowat de hele nacht wakker gelegen omdat we het zo koud hadden, we hadden kippenvel en voelde ijskoud aan. Nu zullen jullie je wel afvragen ; Hoe koud was het dan? Dat is dus het gedeelte waar ik eigenlijk niet over durf te vertellen. Want het was dus nog gewoon 21 graden, maar ow wat hebben wij het koud gehad zeg! Helemaal tot onze neus toe in de lakenzak gekropen, maar het hielp helaas niet.

Nu zie ik dus al helemaal op tegen volgende week, als we weer in de Nederlandse kou moeten gaan leven! Maar goed, om 6 uur was het tijd voor ons ontbijt, brood met omelet en een kop thee! Lekker hoor! Nadat er een aantal pogingen waren gedaan om de auto aan te duwen, wat uiteindelijk niet lukte. Heeft de man van de lodge een taxi voor ons aangehouden die ons naar Mole zou brengen. Want daar moesten we om 7 uur zijn zodat we op wandelsafari konden gaan. Eerst al onze spullen afgegeven bij de receptie, omdat we de aankomende nacht in Mole Motel zouden verblijven en daarna op wandelsafari gegaan .

Gelopen op de mooiste plekken, genoten van de natuur en alle prachtige vogelgeluiden etc. wat je hoort, maar helaas na 2 uur lopen nog geen olifanten gezien. De tijd van de wandelsafari zat er toen ook op, ik baalde natuurlijk al als een stekker want vorig jaar in Zuid-Afrika ben ik 3x op safari geweest, maar toen niet één olifant gezien. Ik was er alweer bang voor dat het nu precies hetzelfde zou zijn.

Gelukkig was er om 11 uur nog een jeepsafari, na veel te hebben rondgereden door het prachtige gebied werd er naar ons geseind vanaf een prachtig verblijf in Mole, dat hun vanaf daar olifanten zagen lopen. Nou hup wij die jeep uit en we mochten weer aan de wandel, maar nadat we weer een uur hadden gelopen hadden we nog geen olifant gezien hoor. Uiteindelijk waren we weer over een pad aan het terug lopen, toen de safariman opeens zachtjes floot. Wij snel terug rennen, en ja hoor daar waren ze eindelijk.

Eindelijk heb ik 2 olifanten gezien! En we mochten zo dichtbij komen! Dit was zo GAAF! Ik kon er ook gewoon niet over uit, naast dat ik natuurlijk veel foto’s heb gemaakt, heb ik ook vooral gewoon staan te kijken en heel veel staan te genieten. Wat zijn dit prachtige beesten zeg!

Nadat we deze geweldige safari hadden afgesloten, zijn we lekker gaan lunchen in het restaurant. Een pizza ging er wel in hoor! Na de maaltijd zijn we ons gaan omkleden op de kamer en daarna lekker aan het zwembad gaan liggen. Wederom weer een fantastische plek, heerlijk dat uitzicht! Ik kan er gewoon niet over uit!

We hadden afgesproken dat we om 19 uur lekker zouden gaan eten. Daarvoor natuurlijk lekker even wat gerust en gedoucht. Als avondeten had ik een Russische salade besteld, er zat van alles in, maar het komt er op neer dat het net was of ik Huzarensalade zat te eten. Dat was dus wel erg lekker!

Toen we net klaar waren met eten en op ons gemak een spelletje zaten te spelen, kwam er opeens een jongen roepen dat er een olifant op de parkeerplaats stond! Nou dat hoef je natuurlijk geen 2x te zeggen! Wij rennen, en ja hoor daar stond er weer eentje. De olifant vond wel dat ie wat veel bekijks kreeg, dus hij liep snel weer de bossen in.

Maar gelukkig werden we even later weer geroepen dat er weer eentje liep. Dit is toch echt geweldig hé! Ik kan er ook echt over aan het vertellen blijven! Ook al was het donker en zie je het natuurlijk niet zo goed als overdag, gewoon het idee dat er olifanten daar in het wild rondlopen en dat je ze van zo dichtbij kunt zien, dat wilt toch iedereen wel een keer meemaken?! Rond 22 uur zijn we lekker naar bed gegaan, om over deze geweldige dag te dromen!

Zondag 11 december

Na een heerlijke nacht in een goed bed, wakker worden van alle mooie vogelgeluiden buiten, dat is toch geweldig! Deze nacht voor het eerst zonder klamboe geslapen, gewoon omdat het onmogelijk was om die hier op te hangen. Nu maar blijven hopen dat we geen malaria meer krijgen. Na een heerlijk ontbijt zijn we met een taxi van Mole Motel weer naar het trotrostation in Damongo gebracht. Even leek het erop dat het lang zou duren voordat de trotro weer vol zat, omdat wij de eerste waren die een kaartje kochten. Maar niets was minder waar, volgens mij hebben we een nieuw record gehaald. Binnen 15 minuten waren we vertrokken! Helemaal super dus! Waarschijnlijk vinden de mensen van daar het gewoon leuk om bij salaminga’s in de bus te zitten ;)

Onderweg nog wel wat gaafs meegemaakt ; We zijn door een vuurzee heen gereden. Aan beide kanten van de weg stond een groot stuk land ik brand. Dit doen ze vaker omdat dan de grond weer vruchtbaar wordt. Maar de wind stond onze kant op, dus de vlammen woeide over de weg heen, maar de chauffeur kende geen angst en reed gewoon door! De hitte was duidelijk voelbaar en je moest je hadden voor je gezicht houden omdat er zoveel rook was. Maar het was weer een belevenis die je in Nederland niet zult mee maken!

Maandag 12 december

De laatste werkweek breekt hier voor ons aan. Elke keer heb ik gezegd dat ik er naar uitkeek om weer naar huis te gaan, maar nu het bijna zo ver is ben ik toch instaat om mijn woorden terug te nemen. Natuurlijk vind ik het fijn om iedereen weer te zien, maar ik zal het hier ook echt gaan missen hoor! Het project wat we hebben opgezet loopt nu helemaal goed, de kinderen kennen ons en zijn elke keer weer blij om ons te zien. Maar ik mag nog niet treuren, want de week is nog niet voorbij. En het beloofd een mooie week te worden.

Vandaag ook zoals gebruikelijk weer naar de scholen geweest en veel kindjes geholpen. Het fototoestel zit deze week standaard in mijn tas omdat ik graag alle momenten nog even wil vastleggen. Liever wat te veel foto’s want dan kan ik tenminste een mooi fotoboek maken. In de middag vast bezig geweest om alle foto’s uit te zoeken zodat ik thuis lekker kan gaan beginnen aan mijn fotoboek. In de avond druk bezig geweest met Tessa om alle First Aid tasjes vast klaar te zetten die we als presentje hebben voor alle scholen waar we langsgaan.

Dinsdag 13 december

Ook deze dag naar de scholen geweest en alle kinderen weer voorzien van een mooie pleister. In de middag naar de stad geweest om onze dagelijkse ronde te lopen, naar de winkel, de culturele markt en een drankje halen. Ook zijn we deze keer nog naar de bank geweest om (hopelijk) voor de laatste keer te pinnen. De laatste souvenirs zijn gekocht, en nu maar hopen dat iedereen blij is met mijn keuze. Altijd lastig om voor iemand anders wat te zoeken.

Zelf heb ik er toch voor gekozen om het schilderij wat ik zo graag wilde hebben toch te kopen. Na een aantal keer langs te zijn geweest en flink wat onderhandelen, heb ik het voor een mooie prijs gekregen.

Nu kan ik ook al over deze woensdag gaan vertellen, maar dat bewaar ik liever nog voor mijn volgende blog. Ik zal jullie dus nog even een weekje in spanning houden. Maar ik kan jullie al wel vertellen dat het een hele leuke dag was. De aankomende dagen zullen vooral bestaan uit afscheid nemen, spullen inpakken, vertrekken richting de kust en daar nog 3 dagen genieten voordat we weer richting de kou gaan.

Hierover zal ik jullie alles vertellen in mijn laatste blog, die ik volgende week als ik thuis ben weer zal schrijven.

Tot volgende week lieve mensen!

xxxx

Wechiau, reistabletjes, wondjes, malaria, EHBO setje, Hollandse pot.

Hoi allemaal,

Een van mijn laatste verhalen is alweer in aantocht, want de tijd begint al aardig te korten hier. Nog maar 20 daagjes en dan zal ik alweer thuis zijn. Wat gaat de tijd toch snel! Ik zie er toch wel tegenop om deze heerlijke (soms té) temperaturen in te wisselen voor de kou die jullie daar al hebben!! Daar moet ik nu nog maar niet te veel aandenken, en hier nog maar extra genieten van het zonnetje. De temperaturen lopen hier al over de 40 graden. In de schaduw zitten is dan het beste, maar ook daar is het dan al 38 graden. Niet te doen soms.

Ik zal verder gaan bij mijn vorige blog, want we zouden dat weekend opzoek gaan naar de nijlpaarden.

Vrijdag 18 november

Het was nog even spannend of de auto op tijd in Tamale aan zou komen, maar hij was er gelukkig! Voor dit weekend hebben we een grote auto (16 persoons) gehuurd, omdat dit de goedkoopste en snelste oplossing is om op de bestemming te komen. Nadat we alle spullen hadden ingeladen en onze plekjes hadden gevonden zijn we op pad gegaan. Op naar Wechiau!

Na 2 uur rijden even een tussenstop gemaakt in een stadje, zodat we even onze blaas konden legen op vieze, stinkende wc’s. Tenminste voor zover je dit een wc wilt noemen.. een gat in de grond. Ook hebben we daar op de markt nog even de laatste boodschappen gekocht. Na een lange rit van ruim 5 uur, over de echte Afrikaanse wegen, zandpaden vol met kuilen, kwamen we aan in Wechiau. Wat ben ik blij dat ik reistabletjes bij heb. Normaal gebruik ik die eigenlijk nooit, maar hier heb ik ze al heel vaak nodig gehad!

Bij de receptie van het bedrijfje werden we hartelijk ontvangen en kregen we informatie te horen over het verblijf en de nijlpaarden. Ons was verteld dat het 15 cedi per persoon per nacht was, maar je moest dan wel zelf nog voor het eten en alles zorgen. Nou geen probleem want hier hebben we van te voren al rekening mee gehouden. Nu kregen we opeens te horen dat het 60 cedi per persoon per nacht was en dan ook nog zelf voor je eten zorgen, geen stromend water en geen bereik. Dat is dus heel erg veel! Deze prijs betaal ik ook voor een ‘goed’ hotel in Accra. Gezegd dat we dit niet wilde doen alvast op internet gaan zoeken naar een hotel in Wa. Een stad in de buurt van Wechiau.

De man kwam met een voorstel, 40 cedi per persoon en we hoefde niet voor Bash en de chauffeur te betalen. Okee, dat scheelt dan toch wel veel dus toch maar ervoor gekozen om dit te accepteren. Afgesproken dat we het voor 1 nacht wilde proberen en de andere nacht zouden we dan nog even aankijken.

Hup weer in de auto en daar gaan we dan.. the middle of nowhere van Ghana opzoeken. Na een ritje van een half uur over nog erge paden dan voorheen. Kwamen we aan bij het gebouw waar we zouden verblijven. Het zag er netjes uit, net nieuw gebouwd en volgens mij waren wij de eerste die er verbleven. Maar van het woord schoonmaken hadden ze volgens mij nog nooit gehoord. Want dat was het niet bepaald. De eerste kamer die ik samen met Tessa had uitgekozen, zat een groot mierennest en vol met andere ongedierte. Hier gaan wij dus niet slapen hé! De kamer die we daarna kregen, was ook nog niet bepaald schoon te noemen, maar het was wat beter als de vorige. De lakens hebben we als eerste van het bed getrokken, deze zaten vol met stof en dode beestjes. Gelukkig hadden we onze lakenzak bij zodat we toch iets hadden om in te slapen. Na nog 2 mega grote spinnen gedood te hebben, durfde we wel op deze kamer te gaan slapen.

Maar eerst moet het avondeten natuurlijk klaar gemaakt worden. Op het menu staat voor vanavond spaghetti met tomatensaus en noodlessoep. Het was eventjes wat werk en een gepuzzel om het allemaal klaar te krijgen, maar uiteindelijk hebben we allemaal gegeten. Of iedereen het lekker vond, is de volgende vraag, maar daar zullen we ons maar niet al te druk over maken.

In de avond spelletjes gespeeld, lek gestoken worden door alle beesten en een poging gedaan om op tijd te gaan slapen. Maar dit is vrij lastig als je een matras als een betonblok hebt en een kussen zo dik als kweet niet wat! Vreselijk! Omdat er ook geen stromend water is, is er z’n vies wc hokje. Een gat zoals dat vroeger nog bestond in Nederland. Stinken, niet gezond gewoon! Denk ook maar niet dat ik het over m’n hart kan verkrijgen om daar op te gaan, dan ga ik nog liever gewoon in het gras zitten.

Zaterdag 19 november

Na een zowat slapeloze nacht, ging de wekker alweer vroeg want om 7 uur zouden we op pad gaan, om de nijlpaarden te gaan spotten. Wat uiteindelijk wel wat later werd, want op tijd zijn dat kennen ze hier niet! Nadat we met z’n alle hadden zitten ontbijten (witbrood met chocoladepasta / suiker en water), en een wandeling van 20 minuten kwamen we aan bij de rivier.

Hier eerst een hele tijd zitten wachten want er waren vast wat mannen op pad om te kijken waar ze ergens waren. Genoten van de rust die je daar had, de mooie geluiden van fluitende vogeltjes en de natuur. Heerlijk om even weg te zijn uit z’n grote, drukke stad als Tamale.

Daar gaan we dan, met z’n 5en in een kano, camera in de aanslag en niet te veel bewegen want anders loopt de kano vol met water. Na 10 minuten zagen we 4 nijlpaarden, in het water aan de overkant van de rivier. Helaas moesten we helemaal aan de andere kant van de rivier blijven omdat de nijlpaarden erg gevaarlijk zijn. Hier ruim een half uur gezeten, en genoten, en veel foto’s gemaakt. Wat bijzonder om zo te zien!

Toen we weer bij het gebouw waren aangekomen, was het nog maar 10 uur, even het vocht weer bijtanken en de spullen inpakken. We gaan naar de stad Wa en dan zullen we daar kijken voor een overnachting. Maar toen we zaten te lunchen en het er zo met elkaar over hadden, hebben we besloten om deze dag gewoon weer richting Tamale te gaan. In Wa is weinig te zien, en het verblijf is er ook niet goedkoop. Dit zou ons dus erg veel kosten schelen.

Zo gezegd, zo gedaan. Na de lunch, zijn we weer vertrokken richting Tamale (15 uur). En zo kwamen we ’s avonds rond 8 uur weer aan in de lodge en stond er een heerlijk kopje noodlessoep op ons te wachten. Nadat we hadden gedoucht, zijn we lekker op tijd gaan slapen want een lange autorit vergt toch wel wat energie van je. Helemaal als je je de hele tijd moet concentreren dat je niet van je stoel vliegt of iets.

Zondag 20 november

Weer een typische zondag, weinig gedaan dus. De rest van de groep is naar het zwembad geweest, maar ik had vandaag weinig zin om mee te gaan. Daarom heb ik lekker even met m’n lieve familie zitten skypen. Ja als ik jullie zo zie, mis ik jullie toch wel hoor!

Maandag 21 november tot zondag 27 november

Over deze week kan ik erg kort zijn. Ons werk zoals we voorgaande weken ook hebben gedaan, hebben we nu ook weer gedaan. Wel zijn we op woensdag (eindelijk) naar een nieuwe school geweest. Weken lopen we al te zeuren dat we graag meer scholen willen, maar we krijgen hier weinig reactie op. Nu had hij dan toch eindelijk wat actie ondernomen en ons naar een nieuwe school gebracht. En hier hebben we zeker ons werk kunnen doen! Een grote school, een veel kinderen waarbij duidelijk zichtbaar is dat er nooit naar de wondjes wordt omgekeken. Vele grote en vieze wonden zien we voorbij komen.

Toppunt van de dag, een wondje leek aardig ontstoken dus ik wilde het openen om het vuil eruit te halen. Maar toen gebeurde er dus iets wat je altijd in filmpjes ziet. Het pus spoot er echt uit, en voor nu was ik heel blij dat ik mijn bril op had! Bah bah, wat was dat smerig zeg!!

Verder hebben we deze week niks bijzonders gedaan. Donderdag was er één van de vrijwilligers ziek, zij bleek malaria te hebben! Wat kun je hier ziek van zijn zeg! Er was ons verteld dat de kans groot was dat we het allemaal zouden krijgen, maar Lotte is gelukkig pas de eerste. Nu maar veel Deet smeren en hopen dat we het niet meer gaan krijgen.

De andere zijn vrijdag vertrokken naar Mole National Parc, en zijn daar tot zondag gebleven. Alleen Trijntje besloot een dagje langer te blijven want die werd zaterdag in het ziekenhuis opgenomen met uitdrogingsverschijnselen. Gelukkig mocht ze maandag weer naar huis.

Wij hebben dit weekend hier in Tamale weinig gedaan, alvast wat souvenirs geshopt en naar de markt geweest om stoffen te kopen. Lotte, Julie, Tessa en ik zijn dit weekend niet mee geweest naar Mole, omdat wij het 2^e weekend van december gaan. Hoe later dat je gaat, hoe groter de kans is dat je olifanten spot.

Maandag 28 november

Vandaag kwamen we aan bij de eerste school en daar konden we meteen weer vertrekken. Er zijn deze week examens in Ghana. Natuurlijk is het logisch dat wij ze dan niet mogen storen, maar wat moeten wij nu de hele week?? Toch ook maar even langs de 2^e school gegaan van deze dag en daar mochten we de kleine kindjes wel verzorgen, maar ook daar hadden de oudere kinderen examens. Zo kwam het dus dat wij deze dag om 10:30 alweer in de schaduw op t bedje hingen.

Besloten om de volgende dag toch maar ons gezicht even te laten zien op de andere scholen, en als we niks te doen hadden zouden we naar de stad gaan om even wat dingentjes te gaan doen.

Dinsdag 29 november

Raar maar waar, examens, nee hoor daar doen wij niet aan mij . Op de andere school. Ow die examens daar beginnen wij woensdag of donderdag wel mee. 3 Scholen waar we nu dus gewoon aan het werk konden. Gelukkig maar, want het was weer hard nodig! In de middag samen even naar de stad geweest en wat informatie opgehaald bij de apotheek, en een aantal tasjes gekocht.

In mijn vorige blog schreef ik dat we een idee hadden om iets met het sponsorgeld te gaan doen, maar dat bleek niet haalbaar. Nu willen we met het geld wat we nog over hebben voor elke school een EHBO tas gaan maken, want dit is iets wat ze niet hebben op de school.

Hopelijk zullen ze dit dan ook echt gebruiken voor de school en het niet in hun eigen zak steken (waar we wel een beetje bang voor zijn).

Deze tasjes zullen we vullen met pleisters, ontsmettingsmiddel, gaasjes, verbandrolletjes, temperatuurmeter, tape, handschoenen, pincet, sudocréme, bepanthen en nog een zalf die ze hier gebruiken. Hier voor gebruiken we de spullen die we zelf nog over hebben en de rest zullen we gaan kopen bij de apotheek.

Wij hopen natuurlijk dat ze dit allemaal goed zullen gebruiken, daar geven we er een kaart bij met uitleg waarvoor alles is en een wondzorg kaart. Hier zullen we de komende tijd nog wel even mee bezig zijn dus.

Woensdag 30 november

Omdat we toch niet terecht kunnen op de 2 scholen waar we vandaag heen zouden gaan, heb ik deze ochtend maar gebruikt om mijn blog te schrijven. Niet zo lang als gebruikelijk, maar volgens mij heb ik wel al mijn belevenissen voor zover weer opgeschreven.

Deze week en volgende week gaan er veel vrijwilligers vertrekken, en zal het steeds rustiger worden hier. We ontvangen veel vrijwilligers hier, maar we zwaaien ze ook elke keer weer uit.

Inmiddels heb ik al een verlanglijstje naar huis gestuurd met het eten wat ik hier allemaal erg mis, en wat ik graag zou willen eten als ik thuis ben. Ik ben benieuwd wat er allemaal op mij staat te wachten als ik thuis kom!

Na al die rijst en noodles, en witbrood heb ik steeds meer zin in Hollandse pot! Heerlijk!

Dus mama, je weet het hé wat ik graag wil eten dinsdagavond!!

Ik wil graag groen mee witte eten, maar ze zijn thuis bang dat mijn maag dat niet aan kan om gelijk weer zulke zware kost te eten. Het is dus nog eventjes afwachten of ik dat zal krijgen. En anders, als het maar iets van aardappels is met groetjes en een lekker stukje vlees (wat niet gefrituurd is). Dan ben ik ook tevreden! ;)

En omdat het niet lukt om via mijn blog foto's te plaatsen, heb ik vorige week wat foto's geplaatst op facebook. Als ik eenmaal thuis ben zal ik ook foto's uploaden op de blog zodat degene die gaan facebook hebben, het ook kunnen zien. En anders wil ik altijd mijn fotoboek komen laten zien als ik weer terug ben en dit af is.

Dit was het weer voor nu, morgen is het alweer december en dan breek de laatste maand hier al aan. Nu kan ik dus gaan zeggen tot volgende maand!

Heel veel liefs en een dikke kus voor iedereen!

Verjaardag, voetbal, wondjes verzorgen, warmte, slipcursus

Lieve allemaal,

Na 2 weken wachten ben ik hier weer met m’n verhaaltje.. Omdat elke dag hier een beetje hetzelfde is, schrijf ik één keer in de 2 weken al mijn belevenissen op. Tussendoor probeer ik het wel op te schrijven voor mezelf zodat ik niks vergeet om aan jullie te vertellen. De eerste weken had ik dit niet gedaan, maar als ik toen m’n blog had geplaatst dacht ik vaak ; ohja dit had ik ook nog wel kunnen vertellen..Maar voor nu heb ik het per dag bijgehouden, dus nu is het maar afwachten hoelang dit verhaal wel niet gaat worden.

Vrijdag 4 november

In de ochtend zijn we zoals gebruikelijk naar de Kidz Active school geweest, hier hebben we de wondjes weer verzorgd, maar we merken dat er steeds minder wondjes zijn. Dit komt doordat er hier de gehele week vrijwilligers zijn en die verzorgen voor ons de wondjes als wij er niet zijn. Dit hadden we eerder deze week al met Sylvester besprogen en aangegeven dat we graag wat meer wilde betekenen voor scholen in de buurt.

Sylvester zou kijken wat hij voor ons kan betekenen en nu kwam hij vrijdagochtend naar ons toe dat er eens school vlakbij was waar veel wondjes waren en waar we ontzettend welkom zijn.Om de beurt bij Sylvester achterop de scooter naar de school en daar kregen we een mooie ruimte en om de beurt kwamen er een hoop kindjes langs. Duidelijk zichtbaar dat hier niet de middelen zijn om wonden te verzorgen.

We waren zo druk bezig dat we niet in de gaten hadden dat het voor ons allang tijd was om terug te gaan, omdat we met z’n alle met de yellowyellow terug moeten. Helaas niet alle kinderen kunnen helpen, maar afgesproken dat we hier voortaan ook elke vrijdag langs zullen gaan.In de avond zijn we wat wezen drinken bij Chucks, dit is een restaurant/ bar, dat wordt gerund door een man uit Zwitserland. Dit is echt de plek om alle blanken te ontmoeten, bijna geen mensen van hier maar vooral veel vrijwilligers uit de stad.

Lekker wat gedronken met elkaar, en ja je zult het geloven of niet maar er stonden hier bitterballen op de kaart!! En als je die al bijna 2 maanden niet op hebt, is de neiging toch wel heel groot om die te bestellen. Okee, het waren niet zulke bitterballen als we gewend zijn in Nederland, maar met het idee dat het een bitterbal was, smaakte het toch wel erg goed!!

Zaterdag 5 november

In de ochtend lekker wat uitgeslapen en in de middag met zn alle naar het zwembad geweest. Hier lekker afgekoeld in het water en een poging gedaan tot bruin worden. En jawel dit doen wij gewoon in de schaduw in plaats van in de zon, want die zon laat je zowat smelten hier. Je merkt nu steeds duidelijk dat het steeds warmer wordt. De temperaturen lopen op tot de 40 graden.In de avond wat met elkaar wezen drinken bij Gidipass. Een leuke uitgaansgelegenheid boven op het platdak in de stad.

Zondag 6 november

Als je weinig te doen hebt, ga je dingen vinden die je leuk vind, maar wat je thuis niet snel zou doen.En ja ook ik heb hier iets gevonden, waar ik me redelijk goed mee bezig kan houden. Dit is kleuren voor volwassen. Best leuk om te doen, want alles is beter als niks doen!

Maandag 7 november

In de ochtend zijn we weer naar 2 scholen geweest, vandaag is Ellen met ons mee geweest om alle kindjes in bedwang te houden. Dit werkt toch wel wat beter, want luisteren kunnen ze nog steeds niet naar ons.Als lunch hadden we lekker wentelteefjes gemaakt met elkaar, een beetje improviseren soms, maar toch smaakte het erg goed! Lekker even iets eten wat je thuis ook zo zou kunnen eten ;)

In de middag hebben we allemaal een persoonlijk kaartje voor Julie zitten maken, zij is een van de vrijwilligers die hier nog tot januari zal zijn. Woensdag is haar verjaardag en dat kunnen we natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan.’s avonds wat het de laatste avond van Ellen, gezellig met zn drieën er een leuke avond van gemaakt en lekker wat spelletjes gespeeld.

Ook kwamen er rond half 9 weer 4 nieuwe vrijwilligers aan. Het blijft ons elke keer weer verbazen hoeveel vrijwilligers er zijn. Tessa en ik hadden gedacht dat we hier echt samen zouden zijn of misschien hooguit nog 2 meer, maar ondertussen zitten we hier al met 14 vrijwilligers.Een hele groep dus!

Dinsdag 8 november

In de ochtend weer wondjes wezen verzorgen en in de middag bezig geweest om een taart te regelen voor de verjaardag van Julie.Een heel gedoe, maar uiteindelijk heeft Trijntje iemand via via kunnen regelen die een taart gaat maken. En natuurlijk vragen wij ons dan af wat voor iets dat gaat worden hier.. een taart met sardientjes, koeienkoppen of andere gekken dingen? Je weet het hier maar nooit!

Nadat we dit allemaal besproken hadden, zijn we nog even de stad in gegaan om wat te gaan drinken en hopen dat de vrouw met popcorn langs kwam. Precies op het moment dat we gingen afrekenen en weer verder wilde gaan kwam ze lang. Voor ons een goede reden om nog eventjes te blijven zitten, de economie van Ghana te steunen en deze vrouw blij te maken.Omdat we hadden afgesproken om de volgende middag ook daar wat te gaan drinken, gelijk met de vrouw afgesproken dat ze ook dan weer langs zou komen.’s Avonds weer met alle vrijwilligers gegeten.

Woensdag 9 november

Toen wij uit bed kwamen, waren andere vrijwilligers al bezig om de tuin van de lodge te versieren. Want meestal komt Julie rond half 9 aan, en dan is het toch wel leuk als het een beetje feestelijk is aangekleed.Nadat we onze mooie zangkunsten aan haar hadden laten horen was het voor ons ook tijd om naar de scholen te gaan.Toen we zaten te lunchen kwam de vrouw de taart brengen, en ik kan je vertellen dat hij er nog best goed uit zag en dat het ook nog best goed smaakte. Dit helemaal voor Ghaneese begrippen, kijk het is geen lekkere slagroomtaart, appeltaart, lammetjesvlaai of alle andere lekkere dingen waarover ik hier droom, maar toch het was niet verkeerd!

Ons cadeautje aan Julie gegeven en verteld wat onze plannen waren voor deze dag, want het was lastig, maar het was ons gelukt om het echt allemaal als een verassing te houden.In de middag wat met elkaar wezen drinken in de stad, en gelukkig kwam de popcorn vrouw ook haar belofte na. En in de avond uiteten geweest bij Chucks, heel veel keus op de menukaart, en aangezien dat ze als een van de beste bekend staan, was de keus moeilijk. Maar uiteindelijk heb ik gekozen voor een pasta met garnalen en nog van alles. Het was heeerlijk!!

In de avond was daar dan de voetbalwedstrijd waar we lang op hadden gewacht, veel gekibbel en gekkigheid vooraf. Nederland moet voetballen tegen België. En aangezien we hier met Nederlanders en Belgen zitten, moet dit wel gekeken worden.Het was even afwachten of we een plaats konden vinden die dit kon ontvangen en ook voor ons kon uitzenden, maar het was gelukt.Daar zitten we dan met 10 Nederlanders en 3 Belgen. Na wat improviseren hadden we ook een mooi supporterstenue!

Het is uiteindelijk 1-1 geworden, dus de weddenschap over de beloofde drankjes aan elkaar viel in het water. Al met al een hele leuke en gezellige dag gehad met elkaar!

Donderdag 10 november

In de ochtend weer naar het project geweest, de slipcursus die ik ook heb gehad toen ik aan het lessen was voor mijn rijbewijs, komt nu goed van pas. Welliswaar niet voor de auto, maar voor de fiets. Al die zandpaden hier is soms een hele klus om doorheen te komen, maar we leren het steeds beter!

Verder weinig gedaan deze dag. Papieren ingevuld en meegegeven aan Bash zodat ons visum verlengd kan worden.. Het is te hopen dat dit goed gaat en dat we mogen blijven. Dit betekend wel dat we hier al bijna 60 dagen zitten en dus het grootste gedeelte er al op hebben zitten.

Vrijdag 11 november

In de ochtend naar de Kidz Active school geweest, maar omdat het een heel gedoe was met de yellowyellow hadden we helaas niet voldoende tijd om ook nog naar de andere school te gaan.In de middag weer wat in de stad wezen drinken, omdat het de laatste dag is van Iris, zij gaat morgen door naar Zanzibar om daar nog 6 weken vrijwilligerswerk te gaan doen.

Ook is vandaag mn oma jarig, een mooie reden om dus eventjes te bellen.Bellen via whatsapp is hier de beste en goedkoopste oplossing, maar aangezien opa en oma geen whatsapp hebben eerst lekker een poosje met Annemieke gebeld, en toen zij aankwam bij opa en oma gaf ze als verassing de telefoon aan oma met de mededeling dat ik haar ook graag even wilde feliciteren. Wat fijn om ze ook weer eventjes te horen, en horen hoe het gaat. Want ik begin iedereen toch stiekem steeds meer te missen hoor.

Ook mn lieve mama eventjes aan de telefoon gehad, en maar besloten om wat vaker te gaan bellen want dat is toch wel heel fijn! Lieve oma, geniet er volgende week van als jullie met zn alle deze verjaardag zullen vieren!

Zaterdag 12 november

Vandaag zijn we de hele dag naar het zwembad geweest en is Lativa met ons meegeweest. Lativa helpt in de lodge mee met het koken van eten en allerlei dingen. Een lieve jonge meid van 22, in het begin erg verlegen, maar komt nu steeds meer los. Ze zit nu in een tussenjaar, en wacht op haar resultaten die ze hopelijk in december zal ontvangen. Als ze deze heeft ontvangen kan ze weer verder gaan studeren.

In het begin vond ze het erg eng, en duurde het wel bijna een half uur voordat ze zich ging omkleden, maar aan het eind van de middag wilde ze niet naar huis zo leuk dat ze het vond!Elise en Tim hadden de kindjes van hun gastgezin meegenomen, prachtig om te zien hoe ze genoten hebben! Dit is iets wat de meeste mensen hier zich niet kunnen veroorloven. En ook zwemmen kunnen ze hier niet echt, dus ze blijven vooral in het gedeelte waar ze kunnen staan.

In de avond weer wat wezen drinken bij Gidipass en ook nu is Lativa gezellig met ons mee geweest. Ook Youssef was hier met zijn vrienden, hij maakt voor ons de kamer schoon en is elke zondag in de lodge om voor ons te koken.Weer een gezellige dag gehad zo!

Zondag 13 november

Weinig gedaan, maar wel met elkaar wezen lunchen bij Dons pub. En aangezien dat het hier maar normaal is dat je minstens 1.5 uur moet wachten tot het eten er is, is de middag al een eind om voordat je er erg in hebt.

Maandag 14 november

Vandaag staat op de planning om bij een nieuwe school langs gegaan, dus nadat we klaar waren op de andere twee scholen hebben we Bash gebeld en afgesproken op een plek om vanaf daar verder te gaan naar de nieuwe school. Toen we bij Bash waren, zei hij dat we gewoon deze weg rechtdoor moesten fietsen en dat hij dan ergens aan de linkerkant zou staan. Dus wij fietsen, en fietsen, en nog eens fietsen, maar geen Bash te zien hoor.. toch maar eventjes bellen waar die gebleven is, zegt ie blijf maar fietsen want ik heb jullie nog niet voorbij zien komen. Nou wij stapte weer op onze fiets, en daar gaan we weer hoor, verder ploeteren om die berg op te komen, in de brandende zon, dik 38 graden, en een drukke weg.. tussendoor even water gekocht en toch maar weer even bellen want we waren nu toch al wel een heel eind verder.

Toen zei hij van, kom dan toch maar terug, dan denk ik dat ik jullie gemist heb.. en ja hoor.. we bleken dus gewoon te moeten zijn waar we de eerste keer al gestopt waren om te bellen. Heel dat eind dus voor niks gefietst, maar goed onze beweging voor deze dag hebben we dus wel gehad!En dat voor maar een paar wondjes, 4 serieuze wondjes en de rest was niks bijzonders. Niet echt de moeite dus om heen te gaan.

Dinsdag 15 november

Na weer een ochtendje werken, heb ik mn was weer gewassen. Gelukkig wordt ik er wel steeds makkelijker in, maar toch tel ik de keren af dat ik nog moet wassen en voordat ik alles lekker in het wasmachine kan gooien thuis.Na het wassen lekker zitten skypen met mn 2 beste vriendinnetjes! Heerlijk om met deze lieve schatten even bij te kletsen, een uur skypen is dat zo voorbij!

En ze weten hoe erg ik al het lekkere eten mis, gaan ze ook nog is voor m’n neus aan de pepernoten zitten! Dankje wel hé meiden, nu droom ik de hele week al van pepernoten! Ik verwacht dus wel een zakje als ik thuis ben!!

Woensdag 16 november

De tweede verjaardag deze week die ik moet missen, vandaag is mijn andere lieve oma jarig. Even kort gebeld met opa en oma en tante Jopie. Heel fijn om jullie stemmen weer even te horen, dat is toch weer anders als via whatsapp hé! Lieve oma geniet van deze dag en ook zaterdag als u uw verjaardag viert.

Vandaag ook het goeie nieuws te horen gekregen dat we dit weekend eindelijk naar Wa kunnen om de nijlpaarden te gaan zien! Eindelijk weer een weekendje weg.Hier wachten we al 3 weken op om heen te gaan, maar telkens waren de nijlpaarden nog niet gespot. Heel benieuwd dus of we ze gaan zien en hoe dat zal zijn. Vrijdag tot zondag gaan we dus morgen met elkaar de boodschappen doen en alles verder regelen.

Donderdag 17 november

Vanmorgen bij de eerste school was het een en al drukte buiten, het bleek dus dat er geen leraren aanwezig waren. Gisteren was de school ook al gesloten hadden we gezien, en nu waren er geen leraren. De kinderen waren dus maar een beetje aan het buitenspelen. Raar maar waar, in Nederland zou dit dus echt niet voorkomen!De kinderen gevraagd om een tafel en 2 stoelen buiten te brengen zodat we ze toch zouden kunnen helpen. Dit werd gelijk geregeld en zo hebben wij toch onze taak kunnen volbrengen.

Dan door naar de tweede school, dit is een grote school waar de armoede duidelijk zichtbaar is. Een gedeelte van de school heeft geen dak en daar zitten de kinderen dus elke dag in de brandende zon.. en dat met temperaturen die nu rond de 40 graden liggen. Niet te doen dus!!

Ook hier werden we weer hartelijk ontvangen en hebben we weer veel kinderen kunnen helpen. Op deze school komen we 2x per week en altijd zijn er 2 leraren ons keer op keer duidelijk maken dat ze met ons willen trouwen en blablabla.. typisch Ghanezen dus!Vanmiddag naar de stad geweest om alvast wat dingetjes te halen voor onderweg morgen en net na het avondeten (alweer noedels) onze tassen ingepakt.. Fototoestel mee en hopelijk kunnen we weer mooie plaatjes schieten om thuis te tonen!

Helaas lukt het elke keer niet om foto’s te plaatsen, internet werkt niet voldoende mee. Daarom zal ik deze plaatsen zodra ik thuis ben, ook al is dat dan misschien een beetje laat, dan hebben jullie toch een klein beeld erbij.

Ook zijn we aan het brainstormen wat we met het overige geld kunnen doen. Er zijn wat ideetjes maar dit moeten we eerst even overleggen met onze contactpersonen hier, en dan hebben we ook echt nog wat sponsors nodig want dat gaan we niet redden met het bedrag wat we nu hebben.

Ik hoop hier zo snel mogelijk meer over te weten en zal jullie ook op de hoogte houden. Denk er maar vast over na of je misschien nog wat wilt doneren dan zal ik in de volgende blog het rekeningnummer laten weten.. want als alle mensen die mijn blog lezen al 1 euro zouden doneren, dan komen we al een heel eind!!

Dit was het weer voor nu, wij gaan lekker op tijd slapen en genieten van dit weekend!

Fijn weekend alvast voor iedereen en tot snel!

Heel veel liefs voor jullie allemaal!

Op de helft!

Lieve mensen,

Hier komt het weer aan hoor, mijn o zo spannende verhaal vanuit Ghana. En laat ik daarom maar verder gaan bij waar ik gebleven was, een weekendje naar Bolgatanga.

Nadat op zaterdagmorgen onze wekker om 5 uur ging, hebben we onze laatste spullen ingepakt en ontbeten. Telkens lijkt het er op dat het regenseizoen toch echt ten einde is, maar omdat we ook nu weer wat gepland hebben, ging het toch weer eventjes regenen. En dat begon vrijdagavond maar gelukkig toen we zaterdagochtend om 6 uur vertrokken werd het net weer droog en konden we zonder zorgen op pad gaan.

Een kaartje gekocht voor de trotro en om kwart voor 7 vertrokken we al richting Bolgatanga. Erg snel voor Ghaneese begrippen!! Gelukkig zaten we comfortabel en was het helemaal niet erg om ruim 2 uur te moeten reizen. Onze eerste stop was bij de Tongo Hills. Hier kregen we een rondleiding van ruim 2 uur door het gebied waar de Tongo Hills zich bevonden. Heel wat klimmen en klauteren over stenen en naar beneden door smalle spleetjes..

Ik dacht dat ik geen hoogtevrees had, maar het is net alsof ik het hier wel heb.. Het zweet breekt me soms (extra) uit als er gezegd wordt dat we via die weg omhoog of naar beneden moeten. Ik denk dat ik jou achterna ga Annemieke! ;)

De man van de rondleiding heeft ons veel verteld en laten zien, uiteindelijk kwam het allemaal een beetje op hetzelfde neer maar het was leuk om te zien, en toch ook zeker genoten van de mooie uitzichten! Nadat we hier weer wilde vertrekken, bleek één van de taxi’s het niet meer te doen en werden er overal vandaan jongens opgetrommeld om hem mee aan te duwen. Dat bleek te niet te werken, maar nadat ze allemaal aan het rommelen zijn geweest, deed hij het weer en is de man snel naar het dorpje gereden om een andere taxi te regelen. Dit ging met enig gedoe en moeite, maar uiteindelijk kwam er een taxi en is die achter onze taxi aangereden naar ons hotel in Bolgatanga.

Het inchecken gaat hier erg makkelijk, we komen aan bij de receptie en melden ons, de man vraagt of we eerst onze kamers willen zien. Nou prima, kamers zien er goed uit (voor in Ghana dan) en we kunnen gelijk onze spullen achterlaten. Scheelt weer wat gewicht uit die rugzak! Nadat we onze kamer goed gekeurd hadden, moest 1 van ons een formuliertje met wat gegevens invullen en toen was het al in orde.

Inmiddels was het al half 2 en begonnen onze buikjes toch wel te rammelen. Een lunch zou er zeker wel ingaan! Na een aantal keer de verkeerde weg te hebben genomen en ruim een half uur verder kwamen we aan bij het restaurant waar we naar op zoek waren. De menukaart zag er heerlijk uit en ik hoefde niet lang na te denken over wat ik wilde eten. Doe mij maar een lekkere club sandwich met wat frietjes.

Ook hier duurde het zoals gewoonlijk weer héél erg lang, maar goed we zijn in Ghana en daar kan dat allemaal, maar het had zeker gesmaakt. Op onze planning stond om vandaag ook nog naar Paga te gaan om daar naar de krokodillen te gaan. Dit zou ongeveer 40 minuten rijden vanaf de stad zijn, maar bij ons werd het meer als een uur. Nog net voor het donker werd kwamen we aan en gelukkig mochten we nog naar binnen.

Ik denk dat wij een beetje te veel hoop en fantasie hadden, want dit was niet echt wat wij ervan verwacht hadden. Het was een heel groot meer waar (zoals ze zeggen) 200 krokodillen leven. Hier er maar weinig van gezien, en wat we gezien hebben zat verdacht weinig beweging in. Op de vraag of dat ze die krokodillen misschien plat hadden gespoten werd verontwaardigd gereageerd en gezegd dat dit is zoals ze zijn. Om de beurt mochten we met de krokodil op de foto en toevallig toen ik op de foto ging, maakte die wat beweging en dus werd het toch wel een beetje een gave foto al zeg ik het zelf!

Op de terugweg iets gezocht waar we iets konden eten, en uiteindelijk uitgekomen bij een restaurant wat goed aangeschreven stond op internet. Op de menukaart stond het vol met lekkere dingen, tot dat we wilden gaan bestellen, er bleek opeens niks te zijn en konden we nog maar uit een aantal gerechten kiezen. En dat was precies waar we geen zin in hadden! Besloten om onze drankjes af te rekenen en ergens anders te gaan eten. Toen we op het punt stonden om naar buiten te gaan kwam de baas erbij en wij vertelde onze kant van het verhaal, hij vertelde dat het gewoon mogelijk was om te eten wat we wilde, even getwijfeld maar toch maar besloten het er op te wagen. En ja hoor, het eten was er allemaal, maar niet bepaald lekker. Ik had een tomatensoep besteld maar dit leek meer op een of andere rode drab. Dit aangegeven bij de baas en zodoende heb ik een goedkope avond gehad, alleen mijn drankje hoefde ik maar te betalen.

Nadat we weer terug bij het hotel waren, hebben we buiten nog eventjes wat gedronken, maar zijn we ook op tijd weer naar onze kamer gegaan. Lekker nog even gedoucht en vroeg gaan slapen want we hadden afgesproken om zondagmorgen om 8 uur met elkaar te gaan ontbijten.

Na een goed ontbijt, onze spullen gepakt en alles betaald, klaar om naar de markt te gaan. Na nog geen 10 meter vanaf het hotel ging Ellen liggen vallen. Wat wondjes, een zere knie en een behoorlijk dikke enkel als gevolg. Een les voor ons allemaal dus om niet met je telefoon in je hand te lopen, want in Ghana zijn de wegen namelijk niet zo als in Nederland.

Wij zijn lopend naar de markt gegaan, maar omdat dit haar niet ging lukken zijn Ellen en Tessa met de yellowyellow naar de markt gegaan en hebben daar een plekje in de schaduw gezocht. Ze mochten bij iemand onder het afdak op een bankje komen zitten en er werd koud water geregeld om te koelen.

Omdat het erg warm was (richting de 40 graden) hebben we niet zo lang over de markt gelopen en maar een aantal dingen gekocht wat we nodig hadden. Wel heb ik een hele mooie stof gekocht om een Afrikaanse jurk te laten maken voor de bruiloft in ’t volgend weekend. Om 12 uur weer de trotro richting Tamale gepakt en zo waren we halverwege de middag weer thuis.

Maandag tot vrijdag zal ik weer hetzelfde gaan verwoorden als de voorgaande weken. In de ochtend druk bezig om alle wondjes te verzorgen en pleistertjes te plakken. Want dat is toch wel iets wat de kindjes erg leuk vinden! Gelukkig hebben we veel doosjes met kinderpleisters bij want die vallen hier goed in de smaak.

Deze week wel een keer alleen geweest en 2 andere vrijwilligers op sleeptouw genomen, want Tessa is de hele week ziek geweest. En ja om nou alle kindjes in bedwang te houden en wonden te verzorgen is best lastig in je eentje, dit helemaal omdat ze niet naar een salaminga (blanke) willen luisteren.

Ook de middagen zijn een beetje standaard aan het worden, spelletjes spelen, zo een keer wat drinken in de stad en een beetje luieren. Maandagavond met mn 2 liefste vriendinnetjes zitten skypen en weer heerlijk even bij kunnen kletsen! Op woensdagmiddag ben ik naar de naaister geweest om mijn jurk aan te laten meten en deze ben ik donderdagmiddag wezen passen, nog een kleine aanpassing en vrijdag mocht in mijn jurk ophalen. Ik ben er helemaal blij mee! Ik zal een foto plaatsen in mijn mapje van deze week.

En ik weet niet meer welke middag, maar ook heb ik nog een keer eventjes gebeld met mn lieve opa en oma. Heel fijn om ze weer eventjes te spreken en te horen hoe het met ze gaat.

Zaterdag de hele dag niks gedaan, beetje in de zon gelegen, voor zolang dit vol te houden is ;), de eerste dag hier dat ik me echt een beetje chagrijnig voelde haha. Heel de dag niks doen, is iets waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Zondagochtend met Priscilla mee naar de kerk geweest, het begon om 9 uur tot 12:30. Nou in das een hele tijd hoor, helemaal als het zo warm is en de ventilators het niet doen omdat er geen stroom was. Ik snap ook niet hoe die vrouwen dat hier volhouden, ik had mijn afrikaanse jurk aan, maar echt zo warm hé! Hoe houden ze dat elke dag vol?!

Maargoed, genoeg gezeurd over de warmte want stiekem geniet ik er ook zeker van, helemaal als ik hoor hoe koud het allemaal in Nederland is.

Na een swingende kerkdienst zijn we weer naar de lodge gaan om vanuit daar naar de bruiloft te gaan waarvoor we zijn uitgenodigd. De oudste broer van het gastgezin waar Julie verblijft gaat trouwen, de bruiloft is vrijdag al begonnen en duurt tot zondagavond. Daar aangekomen was het een grote drukte, op de binnenplaats zaten heel veel vrouwen en buiten de poort zaten alle mannen bij elkaar. Snel werden er stoelen voor ons neergezet en werd er drinken aangeboden. Helaas voor ons, maar de lunch was al gedaan. Jammer want wij hadden nog niet geluncht.

Na ruim een uur daar gezeten te hebben hadden we nog steeds geen bruid gezien, de bruidegom was wel langs geweest om ons welkom te heten en te bedanken dat we waren gekomen. Maar de bruid bleek later pas te komen, rond 5 uur. Moeten we daar nu op gaan zitten wachten? Eigenlijk hadden we daar niet zoveel zin in. En daarom zijn we in een restaurantje vlakbij maar eventjes wat gaan eten.Een aantal van de vrijwilligers zijn daarna nog terug gegaan, maar wij zijn terug naar de lodge gaan.

Toen heb ik lekker weer eventjes een uurtje met m’n lieve familie zitten skypen. Altijd leuk om iedereen weer eventjes te zien, en alle bezigheden aan te horen en te kunnen delen.

Ook deze week is op het project weer hetzelfde gegaan, gelukkig was Tessa weer beter en is ze gezellig weer mee geweest. Wel merken we nu goed dat we al een aantal weken bezig zijn en dat we niet zoveel kinderen meer hoeven te helpen omdat de wondjes goed aan het genezen zijn.

Dit is zeker een eer voor ons werk, maar dit betekend ook dat we elke ochtend al op tijd klaar zijn en dat we wel een hele lange middag hebben. En aangezien die normaal al lang duurt.. Hebben we Bash maar gevraagd om of het mogelijk is om nog meer scholen langs te gaan zodat onze ochtenden weer goed gevuld zijn. Hopelijk kunnen we dit vanaf volgende week gaan uitvoeren.

Dinsdagmiddag zijn we wat met elkaar wezen drinken in de stad en rondgelopen over de culturele markt, dit is een markt waar je veel souvenirs kunt kopen. Woensdagmiddag zijn we op kraamvisite geweest bij Mister Bob. Hij is de man die elke dag een heerlijke maaltijd voor ons klaarmaakt. Afgelopen weekend is hij voor de 5^e keer vader geworden. En nu waren we al uitgenodigd om langs te komen, daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen!

Wat schattig zo’n mooi klein kindje! Ontzettend klein, een licht huidje en een kopje vol met zwarte krulletjes! Prachtig gewoon! Nadat we het allemaal eventjes mochten vasthouden kwam er een hele rijst maaltijd en flesjes frisdrank op tafel, aangeven dat dit allemaal niet hoefde. Maar er werd ons uitgelegd dat dit bij hun cultuur hoorde en dat ze dit graag voor ons deden. Nou ik kan zeggen, het smaakte me ook wel erg lekker! En aangezien ik nog wat babyspulletjes in mijn koffer had zitten om hier uit te delen, heb ik besloten om dit cadeau te geven aan deze lieve familie.

En omdat het vandaag weer donderdag is zijn we vandaag weer lekker wezen lunchen met elkaar. Dit breekt de week toch altijd wel weer een beetje. Vandaag ook al mn was van afgelopen week weer gedaan en ik merk dat ik er steeds handiger in wordt. Toch ben ik blij als thuis alles gewoon weer in het wasmachine kan, want dat geeft toch een iets fijner gevoel dat met de handwassen.

Dit is ook de dag dat we precies op de helft van ons verblijf zitten, 47 dagen in Ghana en nu nog 47 dagen te gaan. Het aftellen kan dus gaan beginnen. Ik heb het hier nu goed naar mijn zin en heb mijn draai ook helemaal gevonden, maar ik zal toch ook wel blij zijn als ik iedereen weer zie hoor!

Ik hoop dat jullie weer voldoende op de hoogte zijn gebracht en dat jullie het nog steeds leuk vinden om te lezen. Helaas is het niet echt verassend en spannend, maarja we passen ons gewoon aan hier en dat betekend gewoon dat we ons zeker niet te druk moeten maken.

Heel veel liefs voor jullie allemaal!

Van kleine wondjes tot grote wonden tot middagen luieren

Hoi allemaal,

Hier is ie dan weer.. mijn blog vol met al mijn belevenissen.. en ik zal gelijk mijn excuses aanbieden, het zal weer een lang verhaal worden..

Dinsdag 11 oktober

Ik vertelde jullie in mijn vorige blog dat vandaag het Fire Festival was in Ghana. Dit festival wordt elk jaar in het noorden van Ghana gehouden ter nagedachtenis aan een gebeurtenis die vroeger heeft plaats gevonden. Vroeger is de zoon van de chief een keer zoek geraakt en toen zijn ze hem met z’n alle gaan zoeken, maar omdat het donker was hadden ze fakkels bij zich. Uiteindelijk is de zoon gevonden, en dit wordt nu nog elk jaar gevierd. Er zal vast nog wel meer achterzitten, maar dit is wat ons verteld is. Nou daar gaan we dan, bepakt en bezakt op pad want jawel ook wij hebben rotjes en vuurwerk gekocht om toch een beetje mee te doen.

Op de fiets naar de stad onder begeleiding van Bash. We zullen wachten op de optocht bij vrienden van hem. Toen we net zaten begon het opeens weer te waaien en ja, ook jullie weten dan inmiddels al genoeg.. REGEN! En dit was niet zomaar een bui, het bleef maar storten.. Gelukkig mochten wij schuilen in een moskee. Wel onze schoenen uit natuurlijk, anders is het niet toegestaan. Een half uur ging voorbij, een uur, anderhalf uur.. en nog steeds regende het. Op de vraag wat nu de bedoeling was kregen we als antwoord dat we zouden wachten.

Later hoorde we dat de tocht alsnog doorging ondanks dat het regende, en jawel even later kwamen ze aanlopen. Grote fakkels met vuur bij zich, veel zingen en dansen. De eerste groep die langs kwam was niet zo groot, de tweede groep die langs kwam wel. Even later voegde deze twee groepen zich samen en toen was het feest helemaal compleet.

Ondanks de regen hebben ook wij ons aangesloten achteraan de groep, ach het was leuk om te zien maar daar was ook alles mee gezegd. Ondertussen waren we doorweekt van de regen en moesten we ook nog ruim een kwartier à 20 minuten naar huis fietsen.Jullie begrijpen hopelijk wel dat ik erg blij was toen ik iets na 12 uur eindelijk op bed lag.

Woensdag

Voor vandaag staat er 1 school op ons programma om langs te gaan. Een schooltje op nog geen 5 minuten lopen van de lodge vandaan. Ook hier werden we hartelijk welkom geheten door het hoofd van de school en er werd ons wel 100x verteld hoe blij dat ze waren dat we er zijn om de kinderen te helpen. Ook hier kregen we een tafel en 2 stoelen en al snel kwamen er steeds meer en meer kinderen aanlopen. Sommige kinderen met de kleine ‘gebruikelijke’ wondjes die we veel zien hier, maar andere kinderen met grote wonden.

Één jongen heeft een grote wond op zijn been, deze zal veel zorg nodig hebben om dat helemaal te kunnen laten genezen. We hopen dat we een mooi resultaat kunnen bereiken met de spullen die we tot onze beschikking hebben, want soms moet je toch wel eventjes creatief zijn. Dan merk je dat het in Nederland zo gewoon is dat we alle juiste middelen tot onze beschikking hebben.

Nadat we bij deze school geweest waren, was er voor nu nog geen 2^e school maar daar zal hopelijk snel verandering in komen. In de middag zoals gewoonlijk weer weinig gedaan, eventjes in de stad wat wezen drinken en ’s avonds onze avond gevuld met het kijken van Flikken Maastricht. Daar ligt hiervan een box met series in de lodge dus regelmatig kijken we een aflevering om onze avond te vullen. Én ik vind het nog leuk ook!

Donderdag

Vandaag weer naar de school geweest waar we afgelopen dinsdag ook geweest zijn. Orde kennen ze op deze school niet en luisteren doen ze alleen als het hoofd van de school even komt optreden. Zodra wij roepen dat ze in een rij moeten gaan staan en dat ze ons wat ruimte moeten geven staan ze je in je gezicht zowat uit te lachen. Maar goed, als ze de zorg krijgen die ze nodig hebben dat zijn ze er wel blij mee. Na onze werkochtend weer een middagje niks gedaan.

Vrijdag

Vandaag ben ik in mijn eentje met de andere vrijwilligers meegegaan naar de Kidz Active School om daar de wondjes te verzorgen. Tessa en Merel zijn naar een andere school vandaag om daar de zorg te kunnen bieden. Ik had vandaag niet zoveel kindjes op school om te helpen, daarom maar meegekeken bij Julie terwijl ze de kindjes aan het vermaken was met allerlei circusactiviteiten. Erg leuk om te zien! En het was duidelijk zichtbaar dat de kinderen het ook erg leuk vonden! Deze ochtend heb ik dus zowel zuster als fotograaf gespeeld want ja deze mooie momenten moeten ook vastgelegd worden hé!

Normaal gesproken zou de yellowyellow om 12:30 uur op school aanwezig zijn om ons naar huis te brengen, maar dit duurde maar en het duurde maar. Sylvester gevraagd om hem te bellen en hij zei dat het onderweg was.. Maar na nog een half uur wachten was hij er nog niet. Samen met Sylvester naar de weg gelopen om opzoek te gaan naar een andere yellowyellow, maar terwijl we daar stonden kwam hij daar dan eindelijk aan om 13:40 uur. Omdat we hadden afgesproken om met z’n 5en te gaan lunchen was het helemaal vervelend, want de rest zal allemaal op ons te wachten.

Uiteindelijk bij de lodge snel een beetje opgefrist en onze spullen gepakt en op naar Pacarobanne Restaurant, verhalen gehoord dat we hier erg lekker kunnen eten dus de verwachtingen waren hoor! Na 40 minuten wachten (erg snel voor Ghaneese begrippen) kregen, en jawel, allemaal tegelijk, onze pizza. Ik had een pizza met kaas, en dat smaakte!! Voor het eerst in deze 4 weken heb ik echt zitten genieten van het eten. Geen buikpijn of wc vriend die mij nog in de weg zit, het was heerlijk!

Zaterdag

Vandaag met Tim, Elise, Merel en Tessa een dagje naar The Dons Pub geweest. Dit is een restaurant waar je kunt zwemmen, voetbal kijken en gezellig wat kunt eten en drinken. Zoals jullie vast wel uit mijn verhalen kunnen opmaken is het hier ook erg warm. 35 graden is hier maar een normale temperatuur. Een verkoelend zwembad is dat van harte welkom.. helaas was het water niet erg verfrissende.. maar wel lekker om eventjes een duik te kunnen nemen.

Zo rond het begin van de middag werd het drukker en drukker, een grote groep jongen en een aantal meiden hadden de grootste herrie en vroegen vol om alle aandacht. En ook deze salaminga’s kwamen er niet onderuit. Pff wat waren ze irritant zeg! Nadat we de menukaart hadden gezien, werd het toch wel erg moeilijk om een lunch te kiezen! Wat hebben ze hier veel keus zeg, en het ziet er allemaal even heerlijk uit!

Aangezien de keus in vlees normaal erg beperkt is, had ik nu gekozen voor een cordon bleu met aardappeltjes en koolsalade. In plaats van de aardappeltjes had ik na bijna 2 uur wachten gewoon friet gekregen, maar het smaakte gelukkig heerlijk!

Nadat we deze dag aardig verkleurd waren was het ’s avonds tijd om weer een poging te gaan doen om een avondje op stap te gaan. Na een gezellig avondje met allerlei spelletjes en wat drankjes later was het rond half 12 tijd om te vertrekken.

De eerste club was erg gezellig, maar een beetje miscommunicatie gooide roet in het eten. Wij dachten dat de club om 1 uur open ging, maar deze sloot dus om 00:30 uur. Dus snel ons eerste drankje opgedronken en door naar de volgende club. Dit is een echte nachtclub, na 10 minuten had ik het eerlijk gezegd al wel gezien. Die muziek.. vreselijk!! Echt van de vreselijke rap muziek en hiphop of weet ik veel wat kwam allemaal voorbij.. alle liedjes lijken op elkaar. Totaal niet mijn muzieksmaak dus! Uiteindelijk lagen we rond 4 uur in ons bedje.

Zondag

Schandalig lang uitgeslapen tot 12 uur, gelukkig was Youssef ervan op de hoogte dat we op stap waren geweest en was hij zo lief om nog een ontbijtje te maken voor ons. Deze dag mijn was gedaan, dit vult al een gedeelte van de middag.. en verder niet veel meer gedaan.

Maandag tot vrijdag

De afgelopen maandag tot vandaag kan ik eigenlijk kort samenvatten. We hebben nu per dag 2 scholen waar we naar toe gaan om de wondjes te verzorgen. Deze scholen wisselen we om de dag af zodat er meerdere keren per week zorg is voor de wonden. 4 scholen die we dus verdelen over de maandag tot donderdag en op vrijdag naar de Kidz Active School.

In de middag weer aantal keer naar de stad geweest en donderdag met alle 10 de vrijwilligers wezen lunchen bij Luxery omdat dit de laatste dag is dat Merel bij ons is. Ze is hier 5 weken geweest en gaat nu nog 3 weken rondreizen.Heerlijk en gezellig met elkaar genoten van de gezelligheid maar ook vooral van het lekkere eten! Ook hier zullen we zeker nog vaker gaan eten.

En nu zit ik hier dan op vrijdagmiddag weer mijn blog te schrijven nadat ik net mijn was weer heb gedaan. Het is hier erg rustig want de rest is of naar hun gastgezin of naar de stad om wat te drinken.Ondertussen zit ik ook gezellig met m’n lieve broertje te appe, want stiekem mis ik ze allemaal toch wel een beetje hoor! Oké dit was een verzoekje van hem, om dit even te vermelden in mijn blog,dus Andreas hier staat het hoor ;)

Dit weekend gaan we weer op trip. En jawel naar de krokodillen..Morgenvroeg om 6 uur afgesproken om richting het busstation te gaan, en vanuit daar gaan we naar Bolgatanga, om een rots te beklimmen, krokodillen te zien, en de stad te bekijken. In mijn volgende blog zal ik jullie laten weten hoe dit is geweest.

Ik hoop dat jullie uit mijn verhaal op kunnen merken dat ik hier steeds meer en meer gewend ben en steeds meer geniet van mijn verblijf hier! De eerste weken waren lastig, maar ik heb nu alle vertrouwen dat de komende 9 weken prettig zullen gaan verlopen.

Heel veel liefs voor jullie allemaal en tot de volgende keer!

Ghanees leven

Hoi allemaal,

Alweer eventjes geleden, maar hier is dan toch mijn 2^e blog. Ik zal verder gaan bij waar ik was gebleven. Zoals jullie wel hebben gelezen ik mijn vorige verhaal moet ik nog erg wennen, ook dit is nu nog steeds.

Het eerste weekend van oktober zijn we op pad geweest. Hier keken we allemaal erg naar uit! Helaas voor mij, maar ook nu kun je niet plannen of je je fit voelt ja of nee. En dat met het vooruitzicht dat we een busreis van ruim 4 á 5 uur gaan maken. De rit met de yellowyellow naar het busstation was al een hele belevenis, een man die totaal niet kan rijden en zeker niet wist hoe het schakelen werkte! Toen we aankwamen op het busstation wilde hij 10 cedi hebben voor het kleine stukje, dat is voor hier dus best een bedrag. Bash ging in discussie met hem en binnen 30 seconden was iedereen erbij aanwezig om zich ermee te bemoeien. Uiteindelijk die man toch maar zijn geld gegeven, maar dit ging niet van harte!

En dan is het maar wachten tot de bus gaat vertrekken, want dat gaat allemaal niet zo makkelijk als bij ons in Nederland. Een grote oude, verrotte bus, die helemaal volgestampt wordt, dat je zo dicht op elkaar zit dat je nauwelijks kan bewegen. En hij gaat pas rijden als hij helemaal vol zit. Hier hebben we dus ruim 1.5 uur op zitten wachten.

Daar gaan we dan, nog even tanken en we kunnen gaan! Een en al, gehobbel, gezweet en gepuf maar we hebben het overleefd.

In Kintampo aangekomen opzoek naar een trotro die ons richting Hand in Hand brengt waar we deze nacht zullen overnachten. Zo gevonden en nu gelukkig ook zo vertrokken. Na nog ruim een half uur met de bus een nog 15 minuten lopen kwamen we aan bij Hand in Hand.

Hand in Hand is een project dat opgericht is door Nederlanders (wat ook wel te zien is), hier verblijven geestelijke en lichamelijke gehandicapten kinderen die door hun ouders zijn achtergelaten of die de zorg daar laten voor hun kinderen, maar dat ze daar dan nog wel langs komen. Heel mooi om te zien!

Hartelijk ontvagen en gelijk zichtbaar dat wij hier niet de enige blanken zijn. Leuk huisje om te verblijven en ’s avonds in het restaurant kregen een we een bord spaghetti. Dit zag er echt heerlijk uit, maar helaas wilde mijn maag het nog niet aan om iets te gaan eten.

Na nog wat met elkaar gedronken te hebben, en natuurlijk een spelletje gespeeld te hebben, ben ik lekker vroeg mijn bedje ingegaan. En wat heb ik heerlijk geslapen, helaas net iets te lang, want het was de bedoeling dat we om 7 uur ’s ochtends met de kindjes rondjes zouden gaan lopen (één van de dagelijkse bezigheden), maar ik werd pas na 7 uur (fit en wel) wakker. De rest van de groep is wel geweest, en daar ben ik later maar bij gaan kijken.

Tijdens het ontbijt begon het opeens erg hard te waaien, en ja, dan weet je hier al genoeg! Het begon kei en kei hard te regenen. Dit past niet bij onze planning, want vandaag wilde we naar de apen en de watervallen gaan.

Na heel lang gewacht te hebben en het bleef maar regen, contact opgenomen met Bash wat we nu moesten doen. Overleggen met de organisatie in Nederland en wachten op antwoorden, ondertussen is de halve dag al voorbij, de wegen waren te slecht om ergens naar toe te gaan. Dus was voor ons de keuze gemaakt, we blijven gewoon een nachtje langer en maar hopen dat het morgen wel lekker weer is! Dit was gelukkig zo! Na de zondag de hele dag niks gedaan te hebben, waren we blij dat we maandag iets konden gaan doen. Op tijd vertrokken zodat we ook weer op tijd die dag in Tamale zouden aankomen.

Op weg naar de apen was het wel duidelijk waarom we hier gisteren niet naar toe konden gaan, wat een weg! Daar aangekomen werden we ontvangen door de gids die ons zou rondleiden, hij had wat bananen bij zich en het was net of de apen het roken! Steeds meer apen werden zichtbaar, en we mochten ze om de beurt een stuk banaan geven! Leuk om mee te maken dat een aap zo uit je hand komt eten!

Na een uur rijden, zijn we aangekomen bij de watervallen. Een ‘toeristische’ plaats maar wij waren de enige die daar waren in een groot park. Bij de poort zitten een paar mannen te slapen, die even wakker worden zodat wij naar binnen kunnen en daarna gaan ze weer lekker terug liggen. De waterval was leuk om te zien, maar daarmee was het ook wel gezegd. Het was een grote waterval, maar ook natuurlijk erg vies, zoals alles in hier in dit land.

De terugweg naar Tamale was gelukkig een stuk aangenamer als op de heenweg. Een trotro, die gelukkig niet zo volgestampt werd als de bus op de heenweg, bracht ons naar Tamale. Het eerste gedeelte was niet fijn omdat we erg dicht op elkaar zaten en dit totaal niet comfortabel was. Gelukkig ging de man van onze bank er na ongeveer een uur al uit en konden we lekker zitten. Dit is wel vol te houden zo!

Aan het eind van de middag weer veilig en wel aangekomen in de lodge. Deze avond zijn er ook 4 nieuwe vrijwilligers aangekomen, die ook allemaal een aantal weken zullen blijven.

Dinsdag en woensdag zal ik maar even samenvatten in één stukje. De wc, mijn bed en de airco waren mijn beste vrienden. Deze dagen dus ook niet naar het werk in het ziekenhuis geweest. Iets wat ik eerlijk gezegd niet zo erg vond.. Samen met Tessa en Bash gesprek gehad over het vervolg van onze projecten omdat we het ziekenhuis allebei ook echt niet meer zien zitten.

Donderdag en vrijdag zijn we naar de Kidz Active School geweest om daar weer de wondjes van de kinderen te verzorgen. Alle kindjes die ook maar een klein sneetje hebben komen al langs voor een pleister. Maar er zijn ook zeker een aantal kinderen, waarbij het nodig is dat ze elke dag de juiste verzorging voor de wonden krijgen. Daarom afgesproken met elkaar dat we de dagen een beetje gaan verdelen zodat er vaker iemand van ons aanwezig is om de zorg te kunnen geven.

Afgelopen weekend, plannen genoeg maar weinig uitgevoerd. Vrijdagmiddag voor het eerst van m'n leven naar een voetbalwedstrijd geweest! En dat doen we dan natuurlijk wel in stijl, shirt en bandje gekocht en gaan maar! Dit was een kwalificatie wedstrijd voor het WK. Ghana tegen Uganda! Wat een belevenis om mee te maken! Wat een drukte en kabaal zo dat die mensen uit hun dak kunnen gaan! Helaas bleef het 0-0!

Zaterdag heel de dag een beetje geluierd met z’n alle en in de schaduw onder de boom gezeten omdat het aardig warm was.

Zondag was het plan om de hele dag naar het zwembad te gaan. Maar zoals je al wel weer kunt raden, heeft het zondag natuurlijk wel de hele dag geregend. Daarom tussen de middag wezen lunchen bij Wooden. Een restaurant waar veel blanken komen eten. Het zag er heerlijk uit, en het rook ook echt heerlijk. Een crispy burger met friet en salade was mijn keuze. Maar het lijkt wel alsof mijn maag al begint te protesteren als die weet dat ik ga eten.

Zo graag als ik in Nederland eet en waar ik veel lekker vind is dat hier nog een probleem helaas.

De verdere zondag weinig meer gedaan en op maandag weer naar de Kidz Active School geweest om de kindjes te helpen. De werkdagen zijn hier helaas echt maar halve dagen. Echt Afrikaans, begin van de middag ben je klaar en de rest van de dag heb je niks meer te doen.

Gelukkig hebben we na veel contact met Bash en Naomi, duidelijkheid gekregen over het project waarvoor we hier eigenlijk heen wilde. Er zijn verschillende scholen in de buurt waar we langs kunnen gaan om daar de wonden van de kinderen te gaan verzorgen. Dit zullen we gaan doen met alle spullen die we ingezameld hebben. Zo zullen ze dus goed gebruikt worden en kunnen wij ook eindelijk met een goed gevoel aan de slag hier.

Vandaag (dinsdag) zijn we daar dus mee begonnen. Op de eerste school waren we meer dan welkom! Er werden 3 stoelen en een tafel voor ons klaar gezet en met 5 tegelijk kwamen de kinderen langs. Dit ging goed tot de pauze, toen kwam iedereen tegelijk en wilde ze allemaal geholpen worden.

Bijzonder om te zien dat hier nog regelmatig traditionele manieren gebruikt worden om de wonden te verzorgen. Hoeveel kindjes we hebben geholpen was niet te tellen, maar het waren er heel erg veel!

Ook hier waren de cultuurverschillen duidelijk zichtbaar, kinderen worden gewoon om het kleinste al geslagen met de stok. Voor ons erg vervelend om te zien, maar hier is het blijkbaar heel gewoon.

Dinsdag is de dag dat we met alle vrijwilligers eten in de lodge en vandaag is het Fire Festival in dit gebied van Ghana. Wat dit allemaal inhoudt, ik heb geen idee ;)

Dus we zullen zien wat deze avond ons gaat brengen..

Vandaag over 10 weken zal ik weer thuis zijn! Stiekem kijk ik hier soms wel alweer een beetje naar uit, wat het lekkere eten mis ik toch wel!

Heel veel liefs en een dikke kus voor jullie!

De eerste 12 dagen in Ghana

Hoi allemaal,

Eindelijk is het dan zo ver! Lang hebben we er op gewacht, maar op 17 september zijn we dan toch echt vertrokken naar Ghana.

De week voordat ik weg ging bestond vooral uit uiteten gaan, spullen in orde maken en inpakken, slaapkamer opruimen en schoonmaken en afscheid nemen van iedereen. Want ja, 3 maanden is toch wel lang!

Zaterdagochtend is het dan zo ver, nadat we gezellig nog met elkaar hadden zitten ontbijten zijn we om half 11 richting Schiphol gegaan. Gelukkig ging dat allemaal erg vlot en waren we ruim op tijd. Onderweg al contact gehad met Tessa en zij was al iets eerder als ons op Schiphol. We hadden afgesproken bij de incheckbalie en al snel hadden we elkaar gevonden.

En dan begint het weer hoor, de koffers wegen en ja ik was er al bang voor, ik had 1 kilo te veel. Toch nog maar wat achter laten dan. De keuze was snel gemaakt en toen kon ik mijn koffers laten insealen, dit voor alle zekerheid, want ja het is en blijft toch Afrika hé.

Het inchecken was zo gebeurd, daarna zijn we gezellig nog met z’n alle koffie wezen drinken en daarna kon het echte afscheid beginnen. Dit blijft toch altijd een lastig moment, dan besef je toch dat je je lieve familie 3 maanden niet gaat zien.

Nadat we lekker nog even bij de Mac hadden gegeten (dit zullen we vast moeten missen in Ghana), was het al tijd om richting het vliegtuig te gaan. Hier vielen we gelijk al op, er waren vooral donkere mensen en misschien 10 blanken.

Na een comfortabele reis van ruim 6 uur kwamen we aan op Accra, via een trap uit het vliegtuig en met een bus werden we naar de aankomsthal gebracht. Hier begon het al hoor, we moesten een immigratie papier invullen en aangezien iedereen dit moest doen was het één en al drukte en wij begrepen totaal niet wat we moesten doen haha. Daarom maar hulp gevraagd aan een vrouw die daar werkte en toen was het zo gebeurd, hup door naar de douane. We merkte gelijk dat dit op Afrikaans tempo ging, man wat moesten wij lang wachten! Maar we zijn veilig binnen gekomen, hierna kwamen we in de hal waar onze koffers binnen komen. Er staan al veel koffers op de grond klaar en wij maar zoeken en wachten op onze koffers. Als een van de laatste kwamen ze pas op de band. Wij als Hollandse meiden dachten zelf onze koffers mee te gaan sjouwen, maar gelijk kwamen er 2 mannen naar ons toe dat ze voor ons een karretje gingen regelen.. Fijn dachten wij, maar dit was niet zomaar hé, ze moesten daar natuurlijk wel wat geld voor hebben. En aangezien wij erg opvallen kunnen we er niet onderuit komen. We moesten nog wel zelf onze karretjes duwen, maar ze liepen mee tot aan de uitgang tot we ze wat gaven, maar aangezien wij nog geen Ghaneese cedi’s op zak hadden hebben we ze maar 2 euro gegeven.

Buiten stond Toontje op ons te wachten, zij is een Belgische vrouw die al 9 jaar in Accra woont. Merel was een uur eerder als ons aangekomen, zij is een Belgische die ook als verpleegkundige hier op dezelfde projecten als ons gaat werken. Een uur nadat wij waren aangekomen, kwam Alisha aan. Zij is een Nederlandse vrijwilligster en gaat op de school en in het weeshuis werken.

Nadat we geld gewisseld hadden zijn we richting ons verblijf gegaan voor de komende 2 nachten. We sliepen bij een gastgezin, die woonde in dezelfde straat als Toontje. Tijdens de rit hier naar toe zag je gelijk de mega grote verschillen, een heel groot verschil met Nederland, maar ook weer met Zuid-Afrika. Dat beeld had ik natuurlijk nog in mijn hoofd, maar hier is het nog zoveel meer armer en primitiever.

Nadat we lekker hadden geslapen zijn we opgehaald door Toontje, samen met het Belgische stel Tim en Elise. Tim gaat werken bij de micro kredieten en Elise op school bij de crèche en kleuterklas.

Nadat we lekker bij Toontje buiten hadden gezeten, en jawel in de schaduw want het was erg warm, zo rond de 35 graden, zijn we samen met 2 kennissen van Toontje de stad gaan verkennen. Zij hebben ons alle belangrijke en waardevolle gebouwen/plaatsen en monumenten van de stad laten zien. Nadat we dit gezien hadden zijn we naar het strand gegaan. Heerlijk even uitwaaien na een warme dag in de stad. Hier gezellig een tijdje wat zitten drinken met z’n alle. ’s Avonds zijn we tegenover Toontje in een restaurant wezen eten, dit was ook erg lekker!

En ja toen wilde ik toch wel even lekker douche, dit doe je dus met een emmer en koud water. Ja hier zal ik nog erg aan moeten wennen, want zoals mijn familie wel weet, douche ik het liefst 2x per dag en dan zo warm mogelijk! Dat gaat hier dus niet lukken de komende 3 maanden! Helaas! Dan maar aanpassen hé!

Aangezien we de volgende dag om 5 uur opgehaald zouden worden, zijn we op tijd gaan slapen. Na een goede nachtrust zijn werden we opgehaald met een busje die ons allemaal naar het busstation in Accra bracht.

Dit ging allemaal aardig vlot en toen kon onze reis van ruim 12 uur beginnen. Veel geslapen, naar buiten gekeken, gelezen en slechte Ghaneese films gekeken die aanstonden in de bus, maar we hebben het overleefd. Op het busstation van Tamale werden we opgewacht door Bash. Hij is samen met Sylvester onze contactpersoon hier. Na 15 minuten rijden kwamen we aan bij ons verblijf voor de komende 3 maanden. Dit gaan wij wel volhouden hier, prima kamer en badkamer en een fijne tuin waar we lekker kunnen zitten.

En wat denk je? Komen wij aan in Tamale, begint het gelijk kei hard te regenen, en dit heeft de hele nacht + de volgende ochtend aangehouden. Het regenseizoen is dus nog in volle gang, maar warm is het ook zeker!

Dinsdag hebben we in de ochtend veel informatie gehad over de regels en allerlei dingen hier. In de middag zijn we onze fietsen gaan ophalen, want dat is ons vervoersmiddel hier voor de komende maanden. En aangezien ik in Nederland vrijwel nooit meer fiets, zal dit wel weer wennen worden. En dat helemaal in een ‘dorp’ van een half miljoen inwoners.

Dit was dan ook heel wat op de terug weg, met z’n 6’en achter elkaar in een lange rij proberen wij door het drukke verkeer heen te komen. Wat is dit wennen zeg, koeien, schapen geiten, heel veel brommers, auto’s, mensen die lopend zijn of op de fiets, alles gaat hier door elkaar heen. Stiekem mis ik het rustige Veen nu al een beetje.

Ook zijn we nog wat wezen drinken erg, gezellig en lekker, maar dan moet je toch ook een keer naar de wc. En een gewone wc kennen ze hier op de meeste plekken niet. Je hebt dan 4 muurtjes waar je dan zo overheen kan kijken en een goot langs de rand waar je dan met z’n alle gehurkt staat de plassen haha. Dit is toch wel even wennen. Wij zijn daarom even verder gaan kijken naar een wc en vonden een hokje, wat wij dachten dat een wc hokje was, maar dit bleek dus een douche te zijn. Hiervoor kregen wij later op ons kop van een man die daar liep haha. Sorry dit zijn dingen waar we nog erg aan moeten wennen.

Woensdag kregen we djembe les, wat ook erg leuk was om mee te maken. Na de lunch zijn we naar de lokale markt gegaan en daar hebben we onze ogen uitgekeken, wat is dit vies en druk zeg! Je kan er echt van alles kopen, van geitenkoppen tot stof voor kleding. Om 15 uur zijn we naar de compound gegaan hebben daar een rondleiding gekregen van Sylvester. Wat is dit een verschil met thuis, leven in een hutje, zonder elektriciteit of iets. Ook sylvester woont hier en bij hem thuis gingen fufu maken, dit is een traditioneel gerecht wat veel gegeten wordt in Ghana. Nou ik weet wel dat dit voor mij de eerste en de laatste keer was dat ik het heb gegeten. Het is soort deeg wat je doopt in je pindasoep en dan eet je het op. Ik kan je vertellen dat dit proeft naar een grote, taaie kauwgombal met wat zandkorrels. Heel vies! Gelukkig kregen we thuis nog lekker noodlessoep van onze kok Bob.

Donderdag hebben we een hele rustige dag gehad, we zijn met z’n 3en naar het ziekenhuis geweest. Dit is nog best een eind dus ik weet al wel dat ik elke dag voldoende beweging ga krijgen hier! Hier zijn we z’n 10 minuten binnen geweest en toen konden we weer vertrekken. We weten alleen nog maar dat we maandag mogen beginnen en dat we elke week van maandag tot woensdag daar gaan werken. Er zijn 4 verschillende afdelingen in het ziekenhuis waar we elk 3 weken gaan werken. Ik ben heel benieuwd!

Op de terugweg even langs een supermarktje geweest en wat wasmiddel gekocht en thuis zijn we aan het wassen gegaan. Wat ja dit moeten wij hier zelf doen, en jawel dit doen we met de hand.

Een vrouw die hier ook vaak is heeft het ons uitgelegd hoe hun dat doen, maar dat is makkelijker gezegd als gedaan zeg! Wat een werk! Misschien zijn wij er aan het eind van deze 3 maanden net zo handig is als hun?! Aan het eind van de middag zijn de andere vrijwilligers vertrokken naar hun gastgezinnen, Tessa en ik zijn de enige die in de lodge verblijven.

Vrijdag is de dag dat we gaan werken op de EHBO post bij de Kidz Active School, in de tijd dat de kinderen pauze hebben komen ze allemaal naar ons toe. Sommige komen echt voor een kleinigheidje maar willen pas weggaan als we er naar gekeken hebben en er een pleister op zit, andere kinderen komen echt aan met vieze wonden. Maar dat kan ook bijna niet anders, veel kinderen lopen hier op blote voeten of op slippertjes en dan al dat vuil en zand wat daar bij komt en geen middelen om het te verzorgen maakt dat het er niet beter op.

Helaas heeft het vrijdag echt de gehele dag geregend en aangezien we om half 1 alweer met de yellow yellow werden opgehaald hebben we de rest van de dag echt niks gedaan. We spelen hier veel spelletjes met z’n alle, iets waar ik ook erg aan moet wennen, omdat wij thuis geen spelletjes spelen en omdat ik daar eigenlijk ook niet echt van hou haha, maarja je moet wat hé!

Zaterdag, pff wat een dag, wat voelde ik me beroerd! Heel de dag ziek op bed gelegen en niks gedaan. De rest van de groep was de stad in gegaan om de stad te verkennen maar ik bleef liever op de kamer met de airco aan. Dat is iets prettiger als in die warmte buiten.

Zondag nog erg slap en misselijk, weinig eetlust maar gelukkig voel ik me weer wat beter. Om 10 uur zijn we met Bob (onze kok) naar de kerk geweest. Hier in het noorden van Ghana is 90% moslim en de rest christen. Hij had ons uitgenodigd om met hem mee naar de kerk te gaan. Een katholieke dienst, iets wat ik niet gewend ben en waar ik dus ook niks van begreep haha. Ruim 2.5 uur hebben we daar gezeten, het duurde wel erg lang!

Daarna ergens in een restaurantje wezen lunchen met z’n alle, ik had een sandwich besteld maar al bij het zien daarvan begon mijn maag alweer te protesteren. Het eten wil nog niet echt lukken.

En nu zit ik hier dan op zondag avond al mijn belevenissen tot nu toe op te schrijven. Ik hoop dat het gaat lukken om regelmatig iets te gaan plaatsen op mijn blog want dat is altijd maar even afwachten hier met het internet.

We hebben hier namelijk geen wifi, maar maken gebruik van een Ghaneese simkaart en kopen dan internet om dat er op te zetten. Dit kan je dan ook koppelen aan je computer, maar dat moet ik nog even uitvinden.

Om het makkelijk te maken schrijf ik hier onder gewoon even verder met mijn verhalen. Op maandag zijn we gestart in het ziekenhuis. Wat een groot verschil is dit zeg! Ik heb ervoor gekozen om mijn eerste 2 weken op de Female Ward te gaan werken. Maar bij werken denk ik aan iets te doen hebben, en dat is iets wat ze niet graag doen hier.

Om even kort uit te leggen hoe het zit ; De familie draait voornamelijk op voor de zorg, ook als je in het ziekenhuis ligt. Als wij in Nederland werken, helpen we de mensen met wassen, zo nodig eten geven, medicatie geven etc. Maar dat wordt hier door de familie gedaan.

De mensen worden ook echt alleen maar geholpen waarvoor ze zijn opgenomen. Zo was er deze week een vrouw op de afdeling die werd opgenomen vanwege malaria, maar ze had ook een grote wond op haar been. In Nederland zouden wij dit dan behandelen, hier wordt er niet eens naar omgekeken en ze hebben er ook geen materiaal voor op de afdeling.

De handelingen die ik tot nu toe heb gezien zijn katheteriseren (ook totaal niet volgens het protocol wat wij kennen), en infuus plaatsen. Als iemand binnenkomt krijgen ze gelijk een infuus, de verpleegkundigen schrijven medicijnen voor en de familie wordt naar de apotheek gestuurd om alles te halen. Als alle spullen er zijn kan het infuus worden aangesloten. Wederom dus dag en nacht verschil met Nederland. Dit is allemaal nog wel erg wennen!

We werken daar op maandag tot woensdag van 08:00 tot 14:00 uur en ik kan je vertellen dat dit echt lang zat is, het grootste gedeelte van de tijd zit je op je stoel voor je uit te kijken om dat er niks gebeurd. Dit is helaas echt anders dan wat ik me had voorgesteld dus daar moet ik nog erg aan wennen.

Er was afgesproken dat we op donderdag mee zouden gaan helpen in de kliniek voor vrouwen, maar we hebben te horen gekregen dat dit project niet meer doorgaat. Daarom zijn we vandaag naar de Kidz Active School geweest om daar weer de wondjes van de kinderen te verzorgen.

We kijken allemaal uit naar komend weekend want dat gaan we een tripje maken naar de Kintampo watervallen, monkeytown en project Hand in Hand.

Benieuwd wat we hier allemaal weer gaan beleven!?

Ik zal het je in mijn volgende blog vertellen!

Heel veel liefs,

Elise